Stanisław Ocic Pilecki
 Leliwa | |
| Data śmierci | |
|---|---|
| Ojciec | |
| Matka |
Anna Szamotulska |
Stanisław Ocic Pilecki (herbu Leliwa) (zm. 13 kwietnia 1523[1]) – podkomorzy przemyski 1510–1523[2][1], starosta zamechski 1509–1523[3][1] i sanocki 1516–1523[1]. Dworzanin królewski przed 1509–1523, sekretarz królewski od 1512; poseł na sejmy piotrkowski 1509, krakowski 1515 i 1518, bydgoski 1520, piotrkowski 1522. Uczestnik bitew pod Wiśniowcem (1512), Orszą (1514) i Chojnicami (1520)[1].
Syn podkomorzego lubelskiego Otto Pileckiego (zm. 1504) i Anny z Szamotulskich, a wnuk wojewody ruskiego Jana (zm. 1496). Młodszy brat Mikołaja i Andrzeja Ociców.
W rezultacie podziału dóbr ojcowskich przed 1508 otrzymał klucz sośnicki oraz klucz łańcucki, na którym dożywocie trzymała jego matka[1]. Po śmierci brata Andrzeja w 1509 objął po nim tenutę zamechską[3][1]. Między 1519 a 1521 przejął od kuzyna Stanisława, starosty gródeckiego, zarząd dóbr tyczyńskich[4][5][a]. W 1518 i 1519 kupił place przed klasztorem św. Andrzeja i kościołem św. Marcina przy ul. Grodzkiej w Krakowie. W 1522 otrzymał od króla w dożywocie młyn słodowy w Krośnie[1].
Cieszył się szczególnymi względami Zygmunta I. Wziął z orszakiem udział w powitaniu Bony Sforzy pod Krakowem i w uroczystościach ślubnych pary królewskiej 18 kwietnia 1518. Zmarł bezpotomnie w wyniku obrażeń po upadku z konia na drodze z Tarnowa do Krakowa[1]. Całość ojcowskiego majątku przejął wówczas jedyny pozostały przy życiu z braci Ociców Mikołaj[5].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Podkomorzy przemyski i starosta sanocki Stanisław Ocic, zwany tak od imienia ojca, bywa mylony ze swym bratem stryjecznym Stanisławem, synem Jana, starostą gródeckim (zm. 1527), a także z najstarszym bratem ojca o tym samym imieniu, również podkomorzym przemyskim (zm. 1493). W Herbarzu Uruskiego informacje o trzech wspomnianych przedstawicielach rodu są przemieszane z dotyczącymi samego Oty (Ottona)[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Sikora 1981 ↓.
- ↑ Przyboś 1987 ↓, s. 378.
- ↑ a b Wac 2004 ↓, s. 483–484.
- ↑ Fastnacht 2002 ↓, s. 200, 202.
- ↑ a b Wac 2004 ↓, s. 484.
- ↑ Uruski 1917 ↓, s. 9-10.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Adam Fastnacht, Tyczyn, [w:] Adam Fastnacht, Słownik historyczno-geograficzny ziemi sanockiej w średniowieczu, t. 3, Kraków: Societas Vistulana, 2002, s. 199 [zarchiwizowane z adresu 2023-02-03].
- Kazimierz Przyboś, Urzędnicy województwa ruskiego XIV–XVIII wieku (ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1987, ISBN 83-04-02512-4 [zarchiwizowane z adresu 2022-04-01].
- Franciszek Sikora, Pilecki h. Leliwa Stanisław, [w:] Polski Słownik Biograficzny, t. 26, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1981.
- Seweryn Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, t. 14, Warszawa: Gebethner i Wolff, 1917, s. 8-11.
- Ewa Wac, Kilka uwag o działalności gospodarczej panów z Pilicy w XIV–XVI wieku, „Annales Academiae Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historica”, 21 (3), 2004, s. 475-484.
- Dworzanie królewscy
- Pileccy herbu Leliwa
- Podkomorzowie przemyscy
- Polscy rycerze
- Sekretarze królewscy
- Senatorowie świeccy I Rzeczypospolitej
- Senatorowie za panowania Zygmunta I Starego
- Starostowie sanoccy (I Rzeczpospolita)
- Starostowie zamechscy
- Szlachta Korony Królestwa Polskiego
- Urzędnicy ziemscy I Rzeczypospolitej
- Zmarli w 1523