Stanisław Piwakowski
 Stanisław Piwakowski (przed 1934) | |
 podpułkownik artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 grudnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 marca 1984 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
       
| |
Stanisław Piwakowski (ur. 26 grudnia 1896 w majątku Gruszka, zm. 7 marca 1984 w Szczecinie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 26 grudnia 1896 w majątku Gruszka, w ówczesnym powiecie bałckim guberni podolskiej, w rodzinie Wincentego, dzierżawcy majątku, i Marii z Domaszewskich[1][2]. Był młodszym bratem Bronisława (ur. 1885), kapitana intendenta, odznaczonego Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości[3][4][5]. Był spokrewniony z Zygmuntem Piwakowskim (ur. 1893), kasjerem Elektrowni Łódzkiej, porucznikiem piechoty rezerwy Wojska Polskiego, odznaczonym Krzyżem Walecznych[6][7][8]. Od 1906 uczęszczał do Szkoły Handlowej w Humaniu, którą ukończył 1 maja 1915[9].
13 lipca 1915 wstąpił do armii rosyjskiej i został skierowany do Siergijewskiej Szkoły Artylerii w Odessie[10].
Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Służył w 19 pułku artylerii polowej, który 31 grudnia 1931 został przemianowany na 19 pułk artylerii lekkiej[11][12][13]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 352. lokatą w korpusie oficerów artylerii[14], a 12 kwietnia 1927 awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 64. lokatą w korpusie oficerów artylerii[15]. W październiku tego roku został przesunięty ze stanowiska dowódcy dywizjonu na stanowisko kwatermistrza[16]. W kwietniu 1928 został przesunięty na stanowisko dowódcy I dywizjonu[17][18]. W marcu 1932 został ponownie przesunięty na stanowisko kwatermistrza[19][20], a w kwietniu 1935 przeniesiony do 31 pułku artylerii lekkiej w Toruniu na stanowisko dowódcy dywizjonu[21]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 5. lokatą w korpusie oficerów artylerii[22]. W 1939 pełnił służbę na stanowisku I zastępcy dowódcy 31 pal[23]. 30 sierpnia tego roku otrzymał przydział mobilizacyjny na stanowisko dowódcy 17 pułku artylerii lekkiej[24]. Na jego czele walczył w kampanii wrześniowej. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg razem z braćmi: Bronisławem i Zygmuntem[25].
Zmarł 7 marca 1984. Został pochowany na cmentarzu Centralnym w Szczecinie (kwatera 83G-4-4)[26].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3790[27][28]
- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[29][2][30]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[31][32]
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928[33][32]
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926[34][31]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[31][35]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[31]
- Medal Zwycięstwa[36][31]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-08].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-08].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-08].
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 370.
- ↑ Zygmunt Piwakowski był synem Wawrzyńca. Zygmunt Piwakowski. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.15525 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-02].
- ↑ Tu podano, że był synem Wincentego i Marii z Domaszewskich. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-08].
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 17, 472.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 304.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 751, 819.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 672, 743.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 198.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 120.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 327.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 175.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 393, 457.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 225.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 182, 687.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 kwietnia 1935 roku, s. 42.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 419.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 160, 747.
- ↑ Zarzycki 1996 ↓, s. 23.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-01-08].
- ↑ Wyszukiwarka miejsca pochówku w Szczecinie Cmentarze w Szczecinie [online], cmentarze.szczecin.pl [dostęp 2021-06-16].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922 roku, s. 110.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-08].
- ↑ a b c d e Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 182.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 70.
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-08].
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 393.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Piwakowski Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.71-6443 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-08].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Piotr Zarzycki: 31 Pułk Artylerii Lekkiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1996, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 978-83-87103-15-6.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jeńcy Oflagu II C Woldenberg
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (dwukrotnie)
- Odznaczeni Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Pochowani na cmentarzu Centralnym w Szczecinie
- Podpułkownicy artylerii II Rzeczypospolitej
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1896
- Zmarli w 1984