Stanisław Rohm

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Rohm
Ilustracja
pułkownik audytor pułkownik audytor
Data i miejsce urodzenia

17 stycznia 1891
Jarosław, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

21 lutego 1969
Londyn, Wielka Brytania

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

2 Korpus Polski

Stanowiska

szef służby sprawiedliwości

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921

Stanisław Gustaw Aleksander Rohm (ur. 17 stycznia 1891 w Jarosławiu, zm. 21 lutego 1969 w Londynie) – pułkownik audytor Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, doktor praw.

Przebieg służby wojskowej[edytuj | edytuj kod]

W czasie I wojny światowej służył w 4 pułku piechoty Legionów Polskich. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 30. lokatą w korpusie oficerów sądowych[1]. W 1923 roku był podprokuratorem Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VIII w Grudziądzu[2]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów sądowych. W 1928 roku był prokuratorem w tej samej Prokuraturze[3]. 6 lipca 1929 roku został przeniesiony do Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko referenta[4][5]. 21 czerwca 1933 roku Prezydent RP mianował go sędzią orzekającym w wojskowych sądach okręgowych, a Minister Spraw Wojskowych przeniósł do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr I w Warszawie na stanowisko sędziego orzekającego[6]. W 1939 roku był prokuratorem Wojskowej Prokuratury Okręgowej Nr VII w Poznaniu. W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niewoli radzieckiej.

W 1941 roku został szefem Sądu Polowego 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty. We wrześniu 1942 roku został szefem służby sprawiedliwości Armii Polskiej na Wschodzie, a w lipcu 1943 roku szefem służby sprawiedliwości 2 Korpusu Polskiego (zobacz Ordre de Bataille 2 Korpusu Polskiego).

Zmarł nagle 21 lutego 1969 w Londynie[7]. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu North Sheen[7].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 304.
  2. Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1085, 1092.
  3. Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 694.
  4. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 203.
  5. Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 309, 448.
  6. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 125, 137.
  7. a b Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 15-16, s. 137, Czerwiec 1969. Koło Lwowian w Londynie. 
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 26 stycznia 1923, s. 67.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]