Stanisław Rudnicki (generał)
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Obóz Warowny „Ossowiec” |
| Stanowiska |
dowódca obozu warownego |
| Główne wojny i bitwy | |
Stanisław Piotr Leon Rudnicki (ur. 28 lipca 1852 w Widutach, zm. 20 lipca 1925 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Stanisław Piotr Leon Rudnicki urodził się w miejscowości Widuty, w ówczesnym powiecie włodzimierskim guberni wołyńskiej, w rodzinie Jana i Olimpii z Krasuckich[1].
W latach 1869–1913 pełnił służbę w armii rosyjskiej. Był między innymi naczelnikiem 1 Petersburskiego Odcinka Inżynieryjnego (ros. 1-я Санкт-Петербургская инженерная дистанция).
15 lutego 1920 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika i z zaliczeniem do Rezerwy armii[2]. 1 czerwca tego roku został wyznaczony na dowódcę wojskowego Dyrekcji Kolejowej w Żytomierzu[3]. 20 września został powołany do służby czynnej i przydzielony do dyspozycji szefa Inżynierii i Saperów Naczelnego Dowództwa[4]. 14 października Naczelny Wódz mianował go natomiast dowódcą Obozu Warownego „Ossowiec”[5]. 26 stycznia 1921 r. został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 r. w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[6].
Z dniem 1 kwietnia 1921 r. został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika[7][8][9]. 26 października 1923 r. Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady[10]. Zmarł 20 lipca 1925 roku w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 234-3-2)[11].
Generał Rudnicki był żonaty z Marią Surzycką, z którą miał czworo dzieci[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 286 wg autora Widuty należały do powiatu zwiahelskiego z siedzibą w Nowogrodzie Wołyńskim.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 28 lutego 1920 roku, s. 119.
- ↑ a b Stawecki 1994 ↓, s. 286.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 6 października 1920 roku, s. 970.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 3 listopada 1920 roku, s. 1136.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1921 roku, s. 196.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 26 lutego 1921 roku, s. 329.
- ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 157.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 286 autor jako datę przeniesienia w stan spoczynku podał datę wydania dekretu przez Naczelnego Wodza – 26 stycznia 1921 roku.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 738.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: RUDNICCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-03-07].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.