Stanisław Szubka

Stanisław Szubka

Stanisław Szubka w myśkiwcu P.7a w 1933 r.
chorąży pilot
Data i miejsce urodzenia	13 sierpnia 1899 Kurów
Data śmierci	11 listopada 1954
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego Armée de l’air RAF
Jednostki	37. Łęczycki pułk piechoty 10. eskadra wywiadowcza 111 eskadra myśliwska dywizjon 318
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Stanisław Szubka (ur. 13 sierpnia 1899 w Kurowie, zm. 11 listopada 1954) – polski pilot doświadczalny, żołnierz Polskich Sił Powietrznych, osobisty pilot gen. Władysława Andersa.

Życiorys

Syn Jakuba i Marii. W 1919 r. został powołany do służby wojskowej, trafił do 37. Łęczyckiego pułku piechoty. Zdecydował się na zmianę rodzaju broni i został przeniesiony do 10. eskadry wywiadowczej na stanowisko mechanika. W 1922 r. odbył szkolenie pilotażowe w Grudziądzu, następnie kurs wyższego pilotażu. W latach 1924-1925 pełnił funkcję instruktora pilotażu w Bydgoskiej Szkole Pilotów, następnie został przeniesiony do 111. eskadry myśliwskiej. W 1930 r. Bukareszcie prezentował w locie samolot PWS-11.

Znalazł zatrudnienie w Samodzielnym Dywizjonie Doświadczalnym Instytutu Badań Technicznych Lotnictwa. Latem 1931 r. oblatał samolot WT-1. Został też pilotem doświadczalnym w Podlaskiej Wytworni Samolotów. W 1933 r. wziął udział w II Międzynarodowym Meetingu Lotniczym w Warszawie gdzie zdobył pierwszą nagrodę za pokaz akrobacji na PZL P.7a. Latem 1938 r. oblatał prototyp PWS-35. W sierpniu 1938 r. oblatał prototyp PWS-33, drugi prototyp tej maszyny oblatał w styczniu 1939 r. W kwietniu oblatał prototyp PWS-40.

Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany. Nie wziął udziału w walkach, został ewakuowany do Francji, został instruktorem pilotażu w polskiej bazie lotniczej Lyon-Bron. Upadek Francji spowodował jego przeniesienie do Wielkiej Brytanii, gdzie zgłosił się do służby w Polskich Sił Powietrznych. Otrzymał numer służbowy Royal Air Force 783682.

Został skierowany do Afryki, gdzie w bazie RAF Takoradi rozpoczął pracę jako pilot rozprowadzający. Samoloty dostarczane okrętami i montowane w Takoradi przeprowadzał wzdłuż zachodniego wybrzeża afrykańskiego do Egiptu oraz na Bliski i Daleki Wschód. 29 czerwca 1942 r. został przeniesiony do 138 Maintenance Unit w Teheranie gdzie pełnił obowiązki osobistego pilota gen. Władysława Andersa.

Od 8 stycznia 1944 r. stacjonował w Heliopolis, w czerwcu został przeniesiony do dywizjonu 318 ale nadal pełnił funkcję pilota samolotu przydzielonego Andersowi. Po zakończeniu działań wojennych nie zdecydował się na powrót do Polski i pozostał na emigracji. Wyjechał do Kanady, gdzie zmarł 11 listopada 1954 r.

Ordery i odznaczenia

Za swą służbę otrzymał odznaczania:

• Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami,
• Medal Lotniczy – czterokrotnie,
• Air Force Medal.

Bibliografia

• 2gi Międzynarodowy Meeting Lotniczy. „Skrzydlata Polska”. 6/1933, czerwiec 1933. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
• Tadeusz Chwałczyk, Andrzej Glass: Samoloty PWS. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1970, seria: Biblioteczka Skrzydlatej Polski. Nr 50. ISBN 83-206-0899-6. OCLC 69481850.
• Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze do 1939 r. T. 1. Sandomierz: Stratus, 2004. ISBN 83-916327-8-4. OCLC 749402398.
• Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze. T. 2. Sandomierz: Stratus, 2007. ISBN 978-83-89450-68-5. OCLC 749570727.
• Jerzy Jędrzejewski: Polscy piloci doświadczalni. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, 2014. ISBN 978-83-63539-05-4. OCLC 883576680.
• Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.