Stanisław Wróblewski (generał)

Stanisław Wróblewski

Stanisław Wróblewski (przed 1927)
generał dywizji
Pełne imię i nazwisko	Stanisław Andrzej Wróblewski
Data i miejsce urodzenia	13 grudnia 1868 Skwira
Data i miejsce śmierci	14 lipca 1949 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Stanowiska	dowódca 1BGór, 7DP, szef departamentu MSW
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Stanisław Andrzej Wróblewski h. Ślepowron (ur. 13 grudnia 1868 w Skwirze, zm. 14 lipca 1949 w Warszawie) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 13 gerudnia 1868 w Skwirze k. Kijowa, w rodzinie Jana i Zofii z Jelskich. Był starszym bratem Jana Karola, także generała WP. Po ukończeniu w 1885 pięcioklasowego Gimnazjum Św. Anny w Krakowie, uczył się w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie pod Krakowem. W 1888 zdał egzaminy i jako kadet rozpoczął służbę w austriackim 91 Pułku Piechoty w Budziejowicach. 1 maja 1891 otrzymał awans na stopień podporucznika piechoty cesarskiej i królewskiej armii. Doskonalił później swoją wiedzę w korpuśnej szkole w Pradze, na kursach oficerów sztabowych w Wiedniu. Od 1903 w stopniu kapitana. W latach 1904–1906 instruktor w Szkole w Łobzowie, a w latach 1912–1914 w Wojskowej Szkole Realnej. W stopniu kapitana piechoty służył w 95 pułku piechoty armii Austro-Węgier stacjonującym we Lwowie, major z 1914, podpułkownik z 1916. W czasie I wojny światowej na stanowiskach dowódczych m.in. dowódca kompanii, batalionu, ale z przerwami na służbę jako instruktor.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Od stycznia 1919 do 1920 dowódca 2 pułku Strzelców Podhalańskich. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowódca 1 Brygady Górskiej. Odznaczył się w bojach. 22 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia z 1920. W latach 1921–1924 szef Departamentu I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych.

W 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, a 1 grudnia 1924 został mianowany generałem dywizji ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 8. lokatą w korpusie generałów.

W latach 1924–1926 dowodził 7 Dywizją Piechoty w Częstochowie. Podczas przewrotu majowego zwolennik J. Piłsudskiego, spacyfikował i opanował Częstochowę oraz postawił garnizon do dyspozycji Marszałka. W latach 1926–1930 był dowódcą Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. 20 maja 1930 został zwolniony ze stanowiska dowódcy okręgu korpusu z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego, a z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku.

Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 20-7-22).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)
• Medal Niepodległości (24 października 1931)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę
• Krzyż Wielki Orderu św. Sawy (Jugosławia, 1931)
• Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja)

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M–Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.