Stanisław Łapiński (aktor)

Stanisław Łapiński
	; Jerzy Duszyński i Stanisław Łapiński (po prawej) w filmie Zakazane piosenki
Data i miejsce urodzenia	25 września 1895 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	26 stycznia 1972 ; Łódź
Zawód	aktor, reżyser teatralny, dyrektor teatru
	Multimedia w Wikimedia Commons

Stanisław Łapiński (ur. 25 września 1895 w Warszawie, zm. 26 stycznia 1972 w Łodzi) – polski aktor teatralny i filmowy, reżyser teatralny i dyrektor teatru.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1919 roku ukończył Warszawską Szkołą Dramatyczną i w tym samym roku debiutował na deskach Teatru Wielkiego w Poznaniu. Przed wojną występował przed publicznością warszawską, poznańską i bydgoską. Z racji swojej postury (był niski i tęgi) specjalizował się w rolach komediowych. W filmie debiutował w 1931 roku. Miał na swoim koncie około trzydziestu ról filmowych. Po wojnie związał się teatrami łódzkimi.

Był ojcem aktorki Krystyny Łapińskiej i dziadkiem popularnego aktora Jerzego Łapińskiego.

Niewiarygodne przygody Marka Piegusa (1966), reż. M. Waśkowski – Pitagoras, nauczyciel matematyki
Komedianty (1961, reż. M. Kaniewska – ksiądz
Król Maciuś I (1957), reż. W. Jakubowska – Marszałek
Kapelusz pana Anatola (1957), reż. J. Rybkowski – psychiatra
Piątka z ulicy Barskiej (1953), reż. A. Ford – Kozłowski, ojciec Lutka
Młodość Chopina (1951), reż. A. Ford – profesor
W chłopskie ręce (1946), reż. L. Buczkowski – Witold Patyk, kierownik sklepu spółdzielczego
Płomienne serca (1937), reż. R. Gantkowski – Artokserkses Kukułka, właściciel gospody
Róża (1936), reż. J. Lejtes – Ślaz
Fredek uszczęśliwia świat (1936), reż. Z. Ziembiński – Pakuła
Dziesięciu z Pawiaka (1931), reż. R. Ordyński – sędzia