Stavelot (1956)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stavelot (M928)
Ilustracja
„Stavelot” po 1969 roku
Klasa

trałowiec

Typ

Adjutant

Historia
Stocznia

J. Boel & Zonen, Temse

Położenie stępki

kwiecień 1954

 Belgia
Nazwa

„Stavelot” (M928)

Wejście do służby

21 lutego 1956

Wycofanie ze służby

1987

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 330 t
pełna: 390 t

Długość

44 m całkowita
42 m między pionami

Szerokość

8,3 m

Zanurzenie

2,6 m

Materiał kadłuba

drewno

Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 880 KM, 2 śruby
Prędkość

13,5 węzła

Zasięg

2700 Mm przy 10,5 w.

Uzbrojenie
2 działka plot. kal. 20 mm (1 x II)
Wyposażenie
radar, sonar, trały
Załoga

36

Stavelot (M928)belgijski trałowiec z lat 50. XX wieku, jedna z 26 zbudowanych dla Belgijskiej Marynarki Wojennej jednostek amerykańskiego typu Adjutant. Stępkę okrętu położono w kwietniu 1954 roku w stoczni J. Boel & Zonen w Temse, a w skład marynarki wojennej Belgii został przyjęty 21 lutego 1956 roku. Jednostkę wycofano ze służby w 1987 roku.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

Projekt trałowców typu Adjutant (Blackbird) powstał jako rozwinięcie drugowojennych jednostek typu YMS[1]. Okręty miały w większości zasilić floty państw sojuszniczych, w ramach Major Defense Acquisition Program (MDAP)[1][2]. Spośród 159 zbudowanych jednostek oryginalnego typu Blackbird tylko 20 zasiliło United States Navy, a wiele zbudowano za granicą z amerykańską i brytyjską pomocą[1].

Przyszły „Stavelot” zbudowany został w stoczni J. Boel & Zonen w Temse[3][4]. Stępkę okrętu położono w kwietniu 1954 roku, nieznana jest data wodowania[4]. Na jednostce zamontowano sprowadzone z USA maszyny oraz uzbrojenie[5][6].

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Okręt był przybrzeżnym, małomagnetycznym trałowcem o długości całkowitej 44 metry (42 metry między pionami), szerokości 8,3 metra i zanurzeniu 2,6 metra[3]. Kadłub okrętu wykonany był z drewna[3][5]. Wyporność standardowa wynosiła 330 ton, a pełna 390 ton[3][4]. Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne General Motors 8-268A o łącznej mocy 880 KM, napędzających dwie śruby[3][4]. Prędkość maksymalna jednostki wynosiła 13,5 węzła[3][4]. Zapas paliwa wynosił 28 ton, co zapewniało zasięg 2700 Mm przy prędkości 10,5 węzła[3][5].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się początkowo z podwójnego zestawu działek plot. kalibru 20 mm Oerlikon L/70 Mark 24[4][5]. Wyposażenie trałowe obejmowało trały: mechaniczny, elektromagnetyczny i akustyczny[4]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar nawigacyjny Decca 1229 oraz kadłubowy sonar AN/UQS-1[3][4].

Załoga okrętu składała się z 36 oficerów, podoficerów i marynarzy[3][4][a].

Służba[edytuj | edytuj kod]

„Stavelot” został przyjęty w skład Belgijskiej Marynarki Wojennej 21 lutego 1956 roku[7][8]. Okręt otrzymał numer burtowy M928[3][5]. W 1969 roku dokonano zmiany uzbrojenia artyleryjskiego jednostki, w miejsce podwójnego zestawu działek Oerlikon montując pojedyncze działko plot. Bofors kal. 40 mm L/60 Mark 3[4]. Bazą jednostki była Ostenda[8]. Okręt wycofano ze służby w 1987 roku[4].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Blackman 1960 ↓, s. 102 podaje, że załoga okrętu liczyła 40 osób.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Gogin 2021B ↓.
  2. Moore 1973 ↓, s. 296.
  3. a b c d e f g h i j Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 27.
  4. a b c d e f g h i j k Gogin 2021D ↓.
  5. a b c d e Blackman 1960 ↓, s. 102.
  6. Moore 1973 ↓, s. 41.
  7. Moore 1979 ↓, s. 54.
  8. a b Moore 1987 ↓, s. 45.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  • Ivan Gogin: BLUEBIRD coastal minesweepers (1953 - 1961). Navypedia. [dostęp 2021-07-12]. (ang.).
  • Ivan Gogin: DIEST coastal minesweepers (1953-1956). Navypedia. [dostęp 2021-07-12]. (ang.).
  • Jane’s Fighting Ships 1960-61. Raymond Blackman (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1960. (ang.).
  • Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw - Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
  • Jane’s Fighting Ships 1979-80. John E. Moore (red.). New York: Franklin Watts, 1979. ISBN 0-531-03913-7. (ang.).
  • Jane’s Fighting Ships 1987-88. John E. Moore (red.). London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1987. ISBN 0-7106-0842-X. (ang.).