Stałość (fitosocjologia)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Stałość fitosocjologiczna gatunku (S) – cecha syntetyczna gatunku oznaczana w fitosocjologi. Określa względną częstość występowania danego gatunku w obrębie syntaksonu. Wyraża się ją w procentach fitocenoz, w których występuje dany gatunek w stosunku do ogólnej liczby fitocenoz zaliczonych do danego syntaksonu[1].

Często wyraża się stałość w pięciostopniowej tzw. skali stałości (I-V):

  • I – 1–20% wystąpień
  • II – 21–40%
  • III – 41–60%
  • IV – 61–80%
  • V – 81–100%

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 29–30. ISBN 978-83-01-14439-5.