Steżki
 Steżki widziane z Doliny Białych Stawów, po lewej stronie mało wybitna kopa Ryniasa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
1530 m n.p.m. |
| Wybitność |
138 m |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′28,1″N 20°16′34,9″E/49,207806 20,276361
| |
Steżki (niem. Stösschen, słow. Stežky, węg. Farcsík[1], 1530 m[2]) – rozłożyste wzniesienie w słowackich Tatrach Bielskich, stanowiące zakończenie południowo-wschodniej grani Bujaczego Wierchu. Grań ta oddziela Dolinę Kieżmarską od Doliny Czarnej Rakuskiej. Od znajdującego się w niej Ryniasa Steżki oddzielone są szeroką Steżkową Przełęczą (1444 m[2]). Na wschodnią stronę zbocza Steżek opadają do Kotliny Popradzkiej i biegnie nimi granica Tatr. W północno-wschodnim kierunku od szczytu Steżek ciągnie się grzbiet zwany Steżkowym Działem, tworzący zbocza Doliny Czarnej Huczawy. Wschodnie zbocza porasta Wielki Las Kieżmarski, a na obrzeżach tego lasu znajduje się osiedle Kieżmarskie Żłoby[3][4].
Steżki mają inną budowę geologiczną niż całe Tatry Bielskie, podobną natomiast jak Tatry Wysokie. W całości zbudowane są z pochodzących z permu piaskowców kwarcystycznych. W okresie największego zlodowacenia cały masyw Steżek i Ryniasa był nunatakiem. Wskutek bardzo jałowego kwarcytowego podłoża duże połacie stoków pozbawione są lasu[5]. Kwarcyty są bowiem odporne na wietrzenie i gleba tworzy się na nich dużo wolniej. Drugim skutkiem geologicznej budowy Steżek jest obniżenie się dolnej granicy piętra kosodrzewiny. W wielu miejscach przebiega ona tutaj na wysokości około 1350 m[4].
Pochodzenie nazwy nie jest znane, ale w XVI–XVIII w. wzniesienie to opisywane było jako Stößchen. Dawniej w polskiej literaturze Steżki nazywane były Kieżmarskim Przysłopem, Kopą nad Surowiną, Przysłopem, Bielskim Przysłopem[6]. Obecną nazwę wprowadził do literatury Walery Eljasz-Radzikowski, być może pochodzi ona od spolszczonej nazwy niemieckiej. Dawniej na Steżkach prowadzone były prace górnicze[5].
Steżki porasta las (na dużych powierzchniach są to wiatrołomy) i wyjątkowo bujna kosodrzewina[4]
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Podnóżem Steżek prowadzi udostępniony turystycznie, znakowany niebiesko Zbójnicki Chodnik, a na szczyt Steżek dwie zamknięte dla turystów ścieżki. Utrzymanie tych ścieżek wymaga systematycznego wycinania kosodrzewiny[4].
od Tatrzańska Kotlina – podnóża Kobylego Wierchu – wylot Doliny Czarnej Rakuskiej – podnóża Steżek – Kieżmarskie Żłoby. Czas przejścia 1:35 h, z powrotem 1:20 h[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. Tatry Bielskie [online] [dostęp 2020-02-01].
- ↑ a b Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania.
- ↑ a b Tatry Wysokie i Tatry Bielskie słowackie i polskie. Mapa turystyczna 1:25 000, Warszawa: Wydawnictwo Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2006, ISBN 83-87873-26-8.
- ↑ a b c d Władysław Cywiński, Tatry Bielskie, część wschodnia. Przewodnik szczegółowy, tom 5, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1997, ISBN 83-7104-011-3.
- ↑ a b Józef Nyka, Tatry Słowackie. Przewodnik, wyd. 2, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 1998, ISBN 83-901580-8-6.
- ↑ Witold Henryk Paryski, Zofia Radwańska-Paryska, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
-
Od lewej: Steżki i Mała Rakuska Czubka, widok z Rakuskiej Czuby -
Steżki i Rynias ze szlaku do Schroniska pod Szarotką -
Widok z Jagnięcego Szczytu
