Steblewo

	Steblewo
	Steblewo
	; Pomennonicki dom podcieniowy nr 23
Państwo	Polska
Województwo	pomorskie
Powiat	gdański
Gmina	Suchy Dąb
Wysokość	10 m n.p.m.
Liczba ludności (2011)	398
Strefa numeracyjna	58
Tablice rejestracyjne	GDA
SIMC	0174533
	Położenie na mapie gminy Suchy Dąb Steblewo
	Położenie na mapie Polski Steblewo
	Położenie na mapie województwa pomorskiego Steblewo
	Położenie na mapie powiatu gdańskiego Steblewo
	54°10′37″N 18°49′47″E/54,176944 18,829722
	Multimedia w Wikimedia Commons

Artykuł	54°10′37″N 18°49′47″E
- błąd	38 m
WD	54°11'N, 18°53'E, 54°10'48.68"N, 18°49'47.68"E
- błąd	20902 m
Odległość	5 m

Steblewo (niem. Stüblau) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie gdańskim, w gminie Suchy Dąb na obszarze Żuław Gdańskich. Ośrodek produkcji wikliniarskiej. Od nazwy wsi wywodzi się nazwa południowo-wschodniego obszaru Żuław Gdańskich – „Żuławy Steblewskie”.

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gdańskiego.

Siedziba klubu sportowego Wisła Steblewo.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze historyczne wzmianki o miejscowości pochodzą z 1298, z okresu przed opanowaniem Pomorza Gdańskiego przez Krzyżaków^[1]. Istniała tu przeprawa promowa przez Wisłę. Ponownej lokacji wsi dokonał w 1343 wielki mistrz zakonu Ludolf König von Wattzau. 20 lutego 1454 miała tu miejsce jedna z bitew wojny trzynastoletniej. Od II pokoju toruńskiego w 1466 stanowiła własność gdańszczan. Podczas wojen szwedzkich wieś została wielokrotnie złupiona i podpalona przez wojska szwedzkie.

W efekcie I rozbioru Polski w 1772 Steblewo znalazło się w zaborze pruskim.

W okresie od 15 listopada 1920 do 1 września 1939 wieś znajdowała się na terytorium Wolnego Miasta Gdańsk. Do 1945 funkcjonowała tu przeprawa promowa do Palczewa. Po II wojnie światowej Steblewo wróciło do Polski.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Według rejestru zabytków NID^[2] na listę zabytków wpisane są:

ruina kościoła z XIV-XV w., nr rej.: 487 z 30.05.1972
pomennonicki murowano-szachulcowy dom podcieniowy nr 23 z k. XVIII w., nr rej.: 176 z 16.12.1961
pomennonicki murowano-szachulcowy dom podcieniowy nr 37 (dec. 29) z 2 poł. XVIII w., nr rej.: 175 z 16.12.1961.

Ruiny kościoła gotyckiego zbudowanego przez Krzyżaków w XIV wieku. Od 1584 do 1945 świątynia była kościołem ewangelickim z prawem patronatu miasta Gdańska. Częściowo zniszczona przez Szwedów w 1628, odbudowana została za pieniądze gdańszczan. Przez kolejne stulecia, ze względu na urokliwą formę i otoczenie, stanowiła częsty temat prac malarskich i widokówek. W 1945 spalona przez Armię Czerwoną w czasie walk lub już po przejściu frontu^[3]. Zachowały się mury zewnętrzne oraz część masywnej wieży frontowej, a także zabytkowy cmentarz przykościelny ze stellami nagrobnymi z XVIII i XIX wieku. W ostatnich latach uporządkowano otoczenie świątyni i wyremontowano pobliską kaplicę grobową rodziny Wessel, pełniącą obecnie funkcję lapidarium^[4].