Stefan Inglot

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Inglot
Data i miejsce urodzenia

10 czerwca 1902
Albigowa

Data i miejsce śmierci

10 stycznia 1994
Wrocław

Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia gospodarcza i spoleczna
Alma Mater

Uniwersytet Lwowski

Doktorat

1926

Habilitacja

1932

Profesura

1956

Polska Akademia Umiejętności
Status

członek krajowy czynny

Doktor honoris causa
Uniwersytet Wrocławski1977[1]
Uczelnia

Uniwersytet Lwowski
Akademia Handlu Zagranicznego we Lwowie
Uniwersytet Wrocławski

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami

Stefan Inglot (ur. 10 czerwca 1902 w Albigowej, zm. 10 stycznia 1994 we Wrocławiu[2]) – polski historyk, profesor nauk humanistycznych, specjalizujący się w historii gospodarczej i społecznej[3], działacz ruchu spółdzielczego. Był współtwórcą i organizatorem wrocławskiej szkoły historii gospodarczej[2]. Ojciec prof. Mieczysława Inglota.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny chłopskiej zamieszkałej we wsi Albigowa pod Łańcutem. Uczył się w gimnazjum w Łańcucie. Przed maturą brał udział w obronie Lwowa przed Ukraińcami w 1918 i bolszewikami w 1920[4]. Studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie odbył pod kierunkiem prof. Franciszka Bujaka, jednego z twórców polskiej szkoły ekonomicznej. W 1926 roku doktoryzował się z filozofii a habilitował w 1932 roku z historii. Na Uniwersytecie Lwowskim podjął pracę najpierw jako docent (1932–1939), a następnie, od 1939 roku, na stanowisku profesora tytularnego historii społecznej i gospodarczej[2]. Jednocześnie pracował w Ossolineum i wykładał w Akademii Handlu Zagranicznego[4]. W latach 1924–1945 pracował w Bibliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie jako bibliotekarz, następnie kustosz oddziału rękopisów. Czas wojny spędził we Lwowie – był prezesem nielegalnego Stronnictwa Ludowego i zajmował się tajnym nauczaniem, nadal pracując w Ossolineum. W 1944 został przypadkowo aresztowany[4].

Po wojnie objął w Krakowie katedrę w Studium Spółdzielczym Wydziału Rolniczego Uniwersytetu Jagiellońskiego, organizując jednocześnie Katedrę Historii Społecznej i Gospodarczej w Uniwersytecie Wrocławskim[4]. W 1950 roku Stefan Inglot wyjechał na stałe do Wrocławia. W Uniwersytecie Wrocławskim był m.in. prodziekanem (1954) i dziekanem (1954–1958) Wydziału Filozoficzno-Historycznego. Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w roku 1956[2].

Był m.in. członkiem Węgierskiej Akademii Nauk, Polskiej Akademii Umiejętności, Towarzystwa Naukowego we Lwowie, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Historycznego oraz Wrocławskiego Towarzystwa Miłośników Historii[2].

Grób prof. Stefana Inglota na Cmentarzu Grabiszyńskim we Wrocławiu

17 września 1977 otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego[5].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. doktorat honoris causa
  2. a b c d e Stefan Inglot. uni.wroc.pl. [dostęp 2014-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-10)]. (pol.).
  3. Prof. zw. dr hab. Stefan Inglot, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2012-03-10].[martwy link]
  4. a b c d Magdalena Bajer: Inglotowie. forumakad.pl. [dostęp 2012-03-09]. (pol.).
  5. Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 306. ISBN 83-7384-561-5.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]