Stefan Kopecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Edward Kopecki
Ilustracja
major artylerii major artylerii
Data i miejsce urodzenia

10 marca 1895
Lwów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Artylerii Polowej
27 Pułk Artylerii Lekkiej
23 Pułk Artylerii Lekkiej
24 Pułk Artylerii Lekkiej

Stanowiska

dowódca dywizjonu
inspektor koni

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Krzyż Obrony Lwowa Odznaka pamiątkowa „Orlęta”

Stefan Edward Kopecki (ur. 10 marca 1895 we Lwowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Władysława (1860–1923) i Idy z domu Turnau (1875–1955). Miał brata Adama Edwarda (1898–1940), ppor. Wojska Polskiego, który został osadzony w Starobielsku i w 1940 zamordowany w Charkowie.

W 1913 ukończył Gimnazjum oo. Jezuitów w Chyrowie. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach pułku armat polowych nr 29.

W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Został przydzielony do 1 pułku artylerii polowej, w którego szeregach uczestniczył w wojnie polsko-ukraińskiej (w tym w walkach w obronie miasta Lwowa) i wojnie polsko-bolszewickiej 1918–1920. Za bohaterstwo, w której został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku został zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Od 1923 roku służył w 23 pułku artylerii polowej, pełniąc obowiązki dowódcy II dywizjonu. W sierpniu 1925 roku został przeniesiony do 24 pułku artylerii polowej w Jarosławiu na stanowisko pełniącego obowiązki kwatermistrza[1]. W 1927 został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku w korpusie oficerów artylerii. W 1928 roku był dowódcą II dywizjonu. W marcu 1932 roku został przesunięty na stanowisko kwatermistrza pułku[2]. W kwietniu 1935 roku został przesunięty na stanowisko dowódcy dywizjonu[3]. W 1938 roku został przeniesiony na stanowisko Rejonowego Inspektora Koni w Samborze. Zajmował się rejestracją koni, które w razie wybuchu wojny miały zostać skonfiskowane na potrzeby wojska.

8 września 1939, gdy Niemcy zaczęli bombardować Sambor, ewakuował się wraz z rodziną w kierunku wschodnim. Po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej w Stanisławowie. Był przetrzymywany w obozie w Starobielsku[4]. Stamtąd nadsyłał korespondencję do bliskich, w której poinformował m.in. że wraz z nim w obozie był przetrzymywany jego młodszy brat Adam (podporucznik). Według powojennej relacji jego kolegi, Kazimierza Plisowskiego, Stefan Kopecki został wywieziony z obozu po 13 kwietnia 1940. Wówczas wraz z innymi jeńcami został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 (część zbrodni katyńskiej). Znajduje się w wykazie, poz. 1507. Zamordowani jeńcy są pochowani na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie w Piatichatkach.

Stefan Kopecki był żonaty z Marią (1898–1984), miał córkę Marię (po mężu Hernas).

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Stefan Kopecki został symbolicznie upamiętniony na grobowcu swojej żony na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera LXVIII-7-9)[7].

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy" / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” obaj bracia Adam i Stefan Kopeccy zostali uhonorowani poprzez zasadzenie Dębów Pamięci przy Szkole Podstawowej im. bł. ks. Jana Balickiego w Morawsku[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 83 z 13 sierpnia 1925 roku, s. 456.
  2. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 225.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 18 kwietnia 1935 roku, s. 40.
  4. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 316. ISBN 83-7001-294-9.
  5. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 66)
  6. Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 12 z 6 sierpnia 1929 r., s. 239.
  7. Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych, zck-krakow.pl [dostęp 2022-09-10].
  8. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  9. Archidiecezja Przemyska obrządku łacińskiego, Aktualności, 11 kwietnia 2010 [dostęp 2017-04-20] [zarchiwizowane z adresu 2017-04-21].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]