Stefan Minc

Stefan Minc

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	5 sierpnia 1914 Warszawa
Data i miejsce śmierci	9 września 2003 Warszawa
prof. dr inż. nauk technicznych
Specjalność: Chemia
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1947
Profesura	1954
Odznaczenia

Stefan Minc (ur. 5 sierpnia 1914 w Warszawie, zm. 9 września 2003 w Warszawie) – chemik, profesor Politechniki Gdańskiej i Uniwersytetu Warszawskiego, dziekan Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej, żołnierz II wojny światowej i specjalista z chemii fizycznej.

Działalność naukowa i zawodowa

Absolwent Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego Uniwersytetu Warszawskiego, specjalność chemia i biologia fizyczna, od 1938 – mgr filozofii w zakresie chemii. Od 1935 do 1939 pracował na Uniwersytecie Warszawskim, od 1936 do 1939 w Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie.

Uczestniczył w obronie Warszawy w 1939.

Od 1939 przebywał w Białymstoku, później w Białoruskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich. Pracował na Białorusi w fabryce sztucznego włókna wiskozowego w Mogilowie w Centralnym Laboratorium Badawczym, od stycznia do czerwca 1941 w Laboratorium Koloidów. Po wybuchu wojny radziecko-niemieckiej w czerwcu 1941 do 1942 i od jesieni 1942 do lata 1943 w fabryce nr 32 w Czelabińsku – inżynier chemik. W 1942 został wcielony do Armii Czerwonej, od czerwca 1943 w I Armii Wojska Polskiego, dwukrotnie ranny. W maju 1945 został zdemobilizowany w stopniu podpułkownika. Od lipca 1945 w Gdańsku. Był jednym z pierwszych wykładowców Politechniki Gdańskiej od 1 października 1945. W latach 1945-1952 pracował na Politechnice Gdańskiej. W okresie od 1947 do 30 sierpnia 1951 był dziekanem Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej. W okresie pełnienia funkcji dziekana podjął współpracę naukową z przemysłem Trójmiasta – Stocznia Gdańska, Port morski Gdańsk i Port morski Gdynia. Pozyskał dla biblioteki Wydziału Chemicznego 120 tomów periodyku „Chemical Abstracts” z lat 1907-1950.

W 1946 był mianowany zastępcą profesora, w 1947 profesorem nadzwyczajnym, w 1954 profesorem zwyczajnym. W 1947 uzyskał doktorat na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej. Był wykładowcą w Akademii Medycznej w Gdańsku od 1948 do 1951. Od 1952 do 2003 mieszkał w Warszawie. W latach 1952-1984 pracował na Uniwersytecie Warszawskim, od 1972 do 1975 był dyrektorem Instytutu Podstawowych Problemów Chemii Wydziału Chemii. Od 1984 był na emeryturze.

W latach 1952-1954 był kierownikiem Zakładu Elektrochemii w Katedrze Chemii Fizycznej, od 1954 do 1959 kierownikiem Katedry Elektrochemii, od 1960 do 1969 Katedry Chemii Fizycznej, od 1969 kierownikiem Pracowni Elektrochemii. Miał udział w utworzeniu samodzielnego Wydziału Chemii w 1955, rozbudowy bazy dydaktycznej. Od 1955 do 1965 był w Zakładzie Elektrochemii Instytutu Chemii Fizycznej Polskiej Akademii Nauk. W latach 1958-1968 w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku, od 1958 do 1962 zastępca dyrektora do spraw nauki.

W latach 1962-1966 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Oświaty i Szkolnictwa Wyższego. W latach 1952-1958 pełnił funkcję zastępcy sekretarza Wydziału III Nauk Matematyczno-Fizycznych i Chemicznych Polskiej Akademii Nauk.

Członek Komitetu Nauk Chemicznych Polskiej Akademii Nauk od 1954 do 1968, Komitetu Spektroskopii PAN od 1969 do 1980, Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1945-2003), International Society of Electrochemical (1955-), Electrochemical Society w USA (1956-). Członek PZPR od 1948, wcześniej (w latach 1944-1948) był członkiem Polskiej Partii Robotniczej.

Zapoczątkował nowoczesne kierunki badań naukowych w Polsce: spektroskopii molekularnej, roztworów (elektrolitów), chemii radiacyjnej, elektrochemii. Był wieloletnim zastępcą redaktora naczelnego „Roczników Chemii” – periodyku Polskiego Towarzystwa Chemicznego od 1953 do 1977. Był autorem ponad 350 publikacji, współautorem 3 książek z zakresu badań własności elektrochemicznych, bioelektrochemii. Był promotorem 44 doktorów.

Ordery i odznaczenia (wybrane)

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy
• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Krzyż Walecznych (1945)
• Złoty Krzyż Zasługi (1945)
• Nagroda państwowa III stopnia (1955)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
• Odznaka tytułu Zasłużony Nauczyciel PRL
• Medal Uniwersytetu Warszawskiego (1986)
• Nagroda Państwowej Rady do spraw Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej I stopnia (1965)
• liczne nagrody resortowe, w tym I stopnia 1963 oraz 1985

Bibliografia

• Jubileusz 40-lecia Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego (1955-1995), red. Z. Wielogórski, Warszawa 1995
• Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, red. L. Becela et al., Warszawa 1989, str. 853
• Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Z. Paszota, J. Rachoń, E. Wittbrodt, Gdańsk 2005
• Politechnika Gdańska 1945-1970. Księga pamiątkowa,Gdańsk 1970
• Wydział Chemiczny Politechniki Gdańskiej 1945-2010, red. E. Klugmann-Radziemska, Gdańsk 2010