Przejdź do zawartości

Stenograf

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stenografka przy pracy (1943)

Stenograf – osoba biegle posługująca się stenografią, czyli umiejąca pisać pismem stenograficznym. W środowisku autorów systemów stenograficznych oraz adeptów kursów stenografii utrwaliła się zasada, że stenografem nazwać się może osoba, która osiągnęła biegłość praktyczną w sztuce stenografii, tj. potrafiąca zapisać i odczytać stenogram i (kryterium uznaniowe) chętnie posługująca się stenografią.

W środowisku stenografów parlamentarnych kryterium zaliczające do stenografów było ostrzejsze: należało umieć stenografować ze średnią prędkością bieżącej mowy. W wypadku języka polskiego oznaczało to szybciej niż 120spm (sylab na minutę), co odpowiada średniej prędkości wykładu uniwersyteckiego, lecz aby znaleźć zatrudnienie w Sejmie, należało wykazać się prędkością ponad 200spm.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jan Michał Gumiński, Nieco wiadomości o stenografii, Warszawa, 1908
  • Szymon Taub, Zwięzłe dzieje polskiej stenografii, Lwów, 1939
  • Ryszard Łazarski, Stenografia, Warszawa, 1968, ISBN 83-02-01536-9
  • Stefania Bobrowska, Ogólne dzieje stenografii ; Szymon Taub Teoria i dzieje stenografii polskiej, Wydane nakładem Zespołu Tow. Sten. syst. Polińskiego na Woj. Śląskie w Katowicach, Katowice, 1931

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]