Stepoleming
| Eolagurus[1] | |||
| Argyropulo, 1946[2] | |||
 Przedstawiciel rodzaju – stepoleming Przewalskiego (E. przewalskii) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj |
stepoleming | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Georychus luteus Eversmann, 1840 | |||
| Gatunki | |||
| |||
Stepoleming[3] (Eolagurus) – rodzaj ssaka z podrodziny karczowników (Arvicolinae) w obrębie rodziny chomikowatych (Cricetidae).
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Azji[4][5][6].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) 123–162 mm, długość ogona 9–23 mm, długość ucha 4–7 mm, długość tylnej stopy 17–22 mm; masa ciała 58–140 g[5].
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
Eolagurus: gr. εως eōs lub ηως ēōs „świt”[7]; rodzaj Lagurus Gloger, 1841 (piestruszka).
Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]
Do rodzaju należą następujące występujące współcześnie gatunki[4][8][3]:
- Eolagurus luteus (Eversmann, 1840) – stepoleming żółtawy
- Eolagurus przewalskii (Büchner, 1889) – stepoleming Przewalskiego
Opisano również gatunek wymarły z plejstocenu Rosji[9]:
- Eolagurus argyropuloi (Gromov & Parfenova, 1951)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Eolagurus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ А.И. Аргиропуло. Новые данные по систематике рода Lagurus. „Вестник Академии наук Казахской ССР”. 8, s. 44, 1946. (ros.).
- ↑ a b Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 236. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 352. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ a b U. Pardiñas, P. Myers, L. León-Paniagua, N.O. Garza, J. Cook, B. Kryštufek, R. Haslauer, R. Bradley, G. Shenbrot & J. Patton. Opisy gatunków Cricetidae: U. Pardiñas, D. Ruelas, J. Brito, L. Bradley, R. Bradley, N.O. Garza, B. Kryštufek, J. Cook, E.C. Soto, J. Salazar-Bravo, G. Shenbrot, E. Chiquito, A. Percequillo, J. Prado, R. Haslauer, J. Patton & L. León-Paniagua: Family Cricetidae (True Hamsters, Voles, Lemmings and New World Rats and Mice). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 315–316. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Eolagurus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-11-23].
- ↑ Etymologia za: The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World [online], S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca (ang.).
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Higher Taxonomy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.10) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-02-14]. (ang.).
- ↑ И.М Громов & Н.М. Парфенова. Материалы по фауне грызунов Индерского Приуралья и ее история. „Бюллетень Московского общества испытателей природы”. Отдел биологический. 56 (4), s. 17, 1951. (ros.).