Stopa mennicza Graumanna

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Stopa mennicza Graumanna – stopa mennicza wprowadzona w Prusach w 1750 r., wg której z jednej grzywny kolońskiej czystego srebra bito 14 talarów[1].

Stopa obejmowała również złote dukaty i friedrichsdory (równe 5 srebrnym talarom), talary Rzeszy, dobre grosze srebrne (równe 1/24 talara), grosze pruskie (równe 1/90 talara). Stopa Graumanna zachowywała stare, odrębne nominały jak tymf, szóstak, trojak, półtorak i szeląg, bite w mennicy w Królewcu, dla ułatwienia obrotów handlowych z Rzecząpospolitą[1]. Stopa została odrzucona przez Rzeczpospolitą Obojga Narodów w czasie reformy monetarnej z 1766 r. na rzecz austriackiej stopy konwencyjnej[1]. W Rzeczypospolitej została przyjęta dopiero w 1794 r., na rok przed III rozbiorem Polski[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Andrzej Mikołajczyk, Leksykon Numizmatyczny, 1994, s. 280.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Mikołajczyk A., Leksykon numizmatyczny, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa-Łódź, 1994.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stopa_mennicza_Graumanna&oldid=70357216”