Strategia błękitnego oceanu
Strategia błękitnego oceanu (ang. Blue Ocean Strategy) – jedna ze strategii zajmowania rynków przez przedsiębiorstwa. Autorami pojęcia są W. Chan Kim i Renée Mauborgne związani z francuską wyższą szkołą biznesu INSEAD, a opisane ono zostało w wydanej w 2005 roku książce pt. Blue Ocean Strategy. Koncepcja strategii błękitnego oceanu jest pewnego rodzaju przeciwwagą dla strategii czerwonego oceanu (czyli zajmowania tych rynków, które są już zagospodarowane).
Podstawą definicji „błękitnego oceanu” jest kreowanie przez przedsiębiorstwa wolnej i niezagospodarowanej jeszcze przestrzeni rynkowej. Dzięki temu konkurencja przestaje być istotna oraz przedsiębiorstwa wykorzystują w pełni innowacyjność do kształtowania swojej pozycji. Istotą tej strategii jest innowacja wartości, której celem jest koncentrowanie się na wytwarzaniu nowych wartości dla klientów i własnego przedsiębiorstwa.
Zasady strategii błękitnego oceanu[edytuj | edytuj kod]
Można wyróżnić sześć głównych zasad strategii błękitnego oceanu:
- Rekonstrukcja, zmiana granic dotychczasowego rynku;
- Skoncentrowanie się na szerokiej i długofalowej wizji działania, a nie wyłącznie na wskaźnikach strategicznych i operacyjnych;
- Szukanie możliwości poza granicami istniejącego popytu rynkowego;
- Realizacja strategii według ustalonej kolejności;
- Poszukiwanie sposobów na pokonywanie przeszkód organizacyjnych, związanych z wdrażaniem strategii;
- Wbudowanie realizacji w całość strategii.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- W. Chan Kim, Blue Ocean Strategy, Renée Mauborgne, Boston, Mass.: Harvard Business School Press, 2005, ISBN 1-59139-619-0, OCLC 56421900 (ang.).