Sułów (województwo lubelskie)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Artykuł

50°46′0″N 22°57′15″E

- błąd

39 m

WD

50°46'0.1"N, 22°57'0.0"E, 50°43'N, 23°1'E

- błąd

14 m

Odległość

310 m

Sułów
wieś
Ilustracja
Urząd Gminy Sułów
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

zamojski

Gmina

Sułów

Liczba ludności (2011)

387[1]

Strefa numeracyjna

84

Kod pocztowy

22-448[2]

Tablice rejestracyjne

LZA

SIMC

0899874

Położenie na mapie gminy Sułów
Mapa konturowa gminy Sułów, w centrum znajduje się punkt z opisem „Sułów”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Sułów”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Sułów”
Położenie na mapie powiatu zamojskiego
Mapa konturowa powiatu zamojskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Sułów”
Ziemia50°46′00″N 22°57′15″E/50,766667 22,954167
Kościół filialny pw. bł. Czesława.

Sułówwieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie zamojskim, w gminie Sułów, nad Porem[3][4].

Wieś położona przy drodze wojewódzkiej nr 848.

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie zamojskim.

Miejscowość jest siedzibą gminy Sułów, stanowi również sołectwo tejże[5].

Części wsi[edytuj | edytuj kod]

Integralne części wsi Sułów[3][4]
SIMC Nazwa Rodzaj
0899911 Gaj część wsi
0899880 Majdan część wsi
0899897 Stara Wieś część wsi

Demografia wsi[edytuj | edytuj kod]

Demografia wsi w okresie 1827-2015
1827 1890 1921 2011 2012 2013 2014 2015
Liczba ludności
252 362 541 387 bd 384 384 380
Źródło: Dane własne gminy w BIP[5] GUS, Spis powszechny z 1921 roku, SgKP z roku 1890.
Uwaga: W spisie z roku 1921 występuje Sułów Kolonia z ludnością w liczbie 155 mieszkańców

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza wzmianka o miejscowości powstała w XIII wieku. W lipcu 1279 r. wymienił ją biskup firmański Filip de Casate, w latach 1278-1282 legat papieski na Węgrzech i w Polsce[6], w łacińskim dokumencie wystawionym w Budzie na Węgrzech, potwierdzając opatowi klasztoru cystersów w Koprzywnicy prawo do pobierania dziesięciny z szeregu polskich wsi w tym między innymi z Sułowa[7]. W roku 1398 wieś odnotowano we włościach szczebrzeskich Dymitra z Goraja. Przekazana przez niego jako uposażenie proboszczom kościoła parafialnego w Szczebrzeszynie. Według księgi poborowej z 1578 roku posiadała 7,5 łana kmiecego[8].

W wieku XIX Sułów stanowił wieś z folwarkiem położone nad rzeką Pór, w powiecie zamojskim ówczesnej gminie Sułów parafii w Szczebrzeszynie. Wieś i folwark odległe są od Zamościa w kierunku na zachód 26 wiorst, od Szczebrzeszyna w kierunku na północ o 8 wiorst. Stacja drogi żelaznej w Rejowcu oddalona o 54 wiorsty. Wieś posiadała w 1890 roku 48 gospodarstw zamieszkałych przez 362 mieszkańców wyznania rzymskokatolickiego z gruntem 779 mórg ziemi ornej i łąk obfitych. We wsi urząd gminy. Spis z roku 1827 roku pokazał 37 domów i 252 mieszkańców. Folwark Sułów należał dawniej do probostwa w Szczebrzeszynie. W 1890 było to własność prywatna, posiadając 5 domów i 683 morgi gruntu. Przez łąki przepływa rzeka Pór, zabierając wodę z drobnych strumyków[9].

Charakterystyka gminy Sułów w XIX wieku.

W skład gminy Sułów w drugiej połowie XIX wieku wchodziły wsie: Bodaczów, Deszkowice, Gaj Gruszczański, Gruszka Zaporska, Kitów, Klemensów (pałac rezydencjonalny ordynatów Zamoyskich, z kaplicą), Michałów, Mokrelipie, Rozłopy, Sąsiadka Sułów Sułówek, Sułowiec, Tworyczów, Zakłodzie i Źrebce oraz przysiółek Nowiny. Gmina Sułów podlegała sądowi gminnemu IV okręgu w Gorajcu[9].

Gminę zamieszkiwało 6315 mieszkańców w tej liczbie: 445 prawosławnych, 5 protestantów i 42 żydów. Powierzchnia gminy wynosiła 16518 mórg (ziemi ornej 10442 mórg, łąk 2449 mórg, zabudowania 120 mórg, nieużytki 478 mórg, wody 49 mórg, mokradła i błota 40 mórg i lasu 2940 mórg). Gleba lekka, popielatka, w części czarnoziem, najwięcej gliny[9].
Przez wschodnią część gminy przepływa rzeka Wieprz w północnej części Pór.

Wiek XX i II wojna światowa

Według spisu powszechnego z roku 1921 w miejscowości Sułów kolonia spisano 27 domów i 155 mieszkańców, we wsi Sułów 88 domów zamieszkałych przez 541 mieszkańców, tylko 20 osób było wyznania mojżeszowego[10]
W dniu 10 lipca 1943 r. wieś została wysiedlona przez Niemców[8].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2016-11-29].
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1223 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  3. a b TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2016-11-29].
  4. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
  5. a b Jednostki pomocnicze gminy Sułów. Urząd Gminy Sułów. [dostęp 2016-08-25].
  6. Norbert Jerzak: Udział biskupa Filipa z Fermo we wrocławskim sporze pomiędzy biskupem Tomaszem II a księciem Henrykiem IV [w:] "Wrocławski Przegląd Teologiczny" 25 (2017) nr 2, s. 130
  7. Piekosiński 1886 ↓, s. 144.
  8. a b Wiesław Bondyra, Słownik historyczny miejscowości województwa zamojskiego, Lublin - Zamość 1993, oai:biblioteka.teatrnn.pl:8806 [dostęp 2019-03-07].
  9. a b c Sułów 1(1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 583.
  10. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej opracowany na podstawie wyników Pierwszego Powszechnego Spisu Ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych, t. IV, Województwo lubelskie, Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1924 [dostęp 2016-11-29].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Franciszek Piekosiński: Monumenta Meadievii Historica. Codex diplomaticus Poloniae minoris, Volumes 9-10. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 1886, s. 40-41.