Sundajka końskoogonowa
| Sundasciurus hippurus[1] | |
| (I. Geoffroy, 1831) | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
sundajka końskoogonowa |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
Sundajka końskoogonowa[3] (Sundasciurus hippurus) – gatunek średniej wielkości gryzonia z rodziny wiewiórkowatych. Zasiedla południowo-wschodnią Azję oraz część Indonezji. Posiada status narażonej na wyginięcie, w Tajlandii zaś zagrożonej.
Podgatunki[edytuj | edytuj kod]
Wyróżnia się następujące podgatunki[4][1]:
- S.h. hippurus
- S.h. borneensis
- S.h. pryeri
- S.h. hippurosus
- S.h. ornatus
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Sundajka końskoogonowa jest największym przedstawicielem rodzaju Sundasciurus. Długość samego ciała wynosi 21,5-25 cm zaś ogona 24–29 cm (łącznie 45,5–54 cm). Głowa, ramiona i stopy zawsze szare. Wierzch ciała czerwonobrązowy do kasztanowego. Umaszczenie różne u podgatunków, kończyny tylne mogą być szare lub czerwonobrązowe, zaś spód ciała ma barwę białawą, matowopomarańczową do czerwonobrązowej. Ogon czarny lub pokryty czarno-szarymi pasami. Masa ciała wynosi 260–420 g[5].
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Zasięg występowania sundajki końskoogonowej obejmuje Półwysep Malajski, Sumatrę, Borneo oraz Archipelag Riau. W 1993 roku doniesiono o obserwacji w południowym Wietnamie. Spotykana do wysokości 1500 m n.p.m. (najwyżej na Borneo). Zasiedla głównie lasy nizinne lub sadzone przez człowieka na miejsce uprzednio wyciętych[5].
Ekologia gatunku[edytuj | edytuj kod]
Sundajka końskoogonowa to gatunek dzienny. Przebywa samotnie lub w parach. Przebywają głównie w podszycie na wysokości 8–18 m nad ziemią, lecz gniazdują wyżej. W Malezji współwystępują z Callosciurus notatus i Callosciurus nigrivittatus. Niewiele wiadomo na temat rozrodu u całego rodzaju Sundasciurus. Samice posiadają 2–3 pary gruczołów mlekowych. Prawdopodobnie jak u dwóch dokładniej poznanych przedstawicieli rodzaju okres rozrodczy trwa cały rok, zaś miot liczy 2–4 młode. Pożywienie stanowią owoce, nasiona i stawonogi. Odnotowano również zjadanie kory drzew i soku mlecznego. Przypuszczalnie jak inne gryzonie może zjadać także bardziej urozmaicony pokarm pokarm, jak jaja, młode kręgowce i grzyby. Długość życia nie jest znana, jednak zwykle u wiewiórek wynosi 3–7 lat[5].
Status zagrożenia[edytuj | edytuj kod]
Przez IUCN gatunek klasyfikowany jest jako bliski zagrożenia (NT, Near Threatened). Populacja ma trend spadkowy. Zagrożenie dla gatunku stanowi wycinka lasów, jednak nie w stopniu znacznym, gdyż zasiedla także lasy zasadzone przez człowieka na miejsce uprzednio zniszczonych[2]. Występuje w Parku Narodowym Kinabalu[6] oraz Parku Narodowym Gunung Palung[7] na Borneo. W Tajlandii w Czerwonej Księdze Zwierząt Zagrożonych posiada status zagrożonej (EN, Endangered)[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Sundasciurus hippurus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Sundasciurus hippurus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Sundasciurus (Aletesciurus) hippurus. Mammals Species of the World. [dostęp 2013-01-06].
- ↑ a b c Rudolf Haslauer: Sundasciurus hippurus. Horse-tailed squirrel. Animal Diversity Web. [dostęp 2013-01-06].
- ↑ Kinabalu Park. UNESCO. [dostęp 2013-01-06].
- ↑ Animals of Gunung Palung. Boston University. [dostęp 2013-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 stycznia 2014)].
- ↑ Thailand Red Data: Mammals, Reptiles and Amphibians. 2005, s. 27.