Suwak arabski
| Meriones arimalius[1] | |
| Cheesman & Hinton, 1924[2] | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
suwak arabski |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |
 | |
Suwak arabski[4] (Meriones arimalius) – gatunek ssaka z podrodziny myszoskoczków (Gerbillinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae), występujący na Bliskim Wschodzie[3][5].
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Suwak arabski występuje w środkowej i południowo-wschodniej Arabii (Arabia Saudyjska, Zjednoczone Emiraty Arabskie i Oman); zasięg słabo poznany[6].
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisali w 1924 roku brytyjscy zoolodzy Robert Ernest Cheesman oraz Martin Alister Campbell Hinton nadając mu nazwę Meriones arimalius[2]. Holotyp pochodził z Dżabal Agoula, koło osady Yabrin, w Arabii Saudyjskiej[5].
Chociaż przez niektórych autorów M. arimalius był synonimizowany z M. libycus, został ponownie uznany za gatunek na podstawie analiz morfologicznych[6]. Brak jest danych genetycznych, a w oczekiwaniu na dodatkowe rewizje rodzaju, M. arimalius jest traktowany jako ważny gatunek[6]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy[6].
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
Meriones: gr. μηρος mēros „biodro, udo”[7].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) 132 mm, długość ogona 163 mm, długość ucha 18 mm, długość tylnej stopy 37 mm (wymiary tylko dla jednego osobnika); brak danych dotyczących masy ciała[8].
Ekologia[edytuj | edytuj kod]
Suwak arabski zamieszkuje pustynię piaszczystą, jest znany ze sporadycznych doniesień i słabo poznany. Gryzoń ten prowadzi naziemny tryb życia, ocenia się, że kolejne pokolenie rodzi się co rok–dwa lata[3].
Liczebność i ochrona[edytuj | edytuj kod]
Liczebność tego gatunku ani trend jej zmian nie są znane, ale ocenia się, że zamieszkuje on rozległy obszar. Ze względu na surowe warunki panujące w jego naturalnym środowisku, prawdopodobnie nie ma znaczących zagrożeń dla tego gatunku. Obecnie jest klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski. Gatunek wymaga dalszych badań w celu określenia zasięgu występowania, liczebności, wymagań środowiskowych i zagrożeń[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Meriones arimalius, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b R. Cheesman & M.A.C. Hinton. On the mammals collected in the desert of Central Arabia by Major R. E. Cheesman. „The Annals and Magazine of Natural History”. Ninth series. 14, s. 548–558, 1924. (ang.).
- ↑ a b c d F. Cassola, Meriones arimalius, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-3 [dostęp 2022-01-13] (ang.).
- ↑ Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 262. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Meriones (Pallasiomys) arimalius. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-01-13].
- ↑ a b c d C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 456. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 410, 1904. (ang.).
- ↑ Ch. Denys, P. Taylor & K. Aplin. Opisy gatunków Muridae: Ch. Denys, P. Taylor, C. Burgin, K. Aplin, P.-H. Fabre, R. Haslauer, J. Woinarski, B. Breed & J. Menzies: Family Muridae (True Mice and Rats, Gerbils and relatives). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 646. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).