Sygnalizacja telekomunikacyjna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Sygnalizacja telekomunikacyjna – zespół środków technicznych wraz z procedurami, przeznaczony do przekazywania informacji niezbędnych do zestawiania i rozłączania połączeń telekomunikacyjnych, przekazywanych od i do abonenta między centralami. Wyróżniamy trzy rodzaje:

  • abonencka,
  • liniowa,
  • rejestrowa.

Nośnikami informacji sygnalizacyjnej są sygnały elektryczne. Mogą to być sygnały prądu stałego lub przemiennego.

Rozróżniamy sygnalizację:

  • prądem stałym (jest najczęściej realizowana poprzez przerywanie pętli oraz, w niektórych przypadkach zmianą kierunku płynącego w niej prądu),
  • prądem przemiennym:
    • w paśmie (polega na przesyłaniu sygnałów o określonych częstotliwościach mieszczących się w paśmie telefonicznym, od 300 Hz do 3400 Hz),
    • poza pasmem (polega na przesyłaniu sygnałów o częstotliwościach znajdujących się poza pasmem 300 Hz do 3400 Hz),
  • cyfrowa:

Typy sygnalizacji:

  • skojarzona z kanałem (informacje sygnalizacyjne związane z konkretnym kanałem rozmównym są przesyłane w nim samym, bądź też w kanale sygnalizacyjnym na stałe związanym z rozpatrywanym kanałem rozmównym,
  • we wspólnym kanale (informacje sygnalizacyjne przesyła się w specjalnym, wydzielonym kanale, przypadającym na wiele kanałów rozmównych).

System sygnalizacji:

  • zbiór informacji - informacje przekazywane,
  • zbiór sygnałów elektrycznych - przyporządkowanie informacji,
  • zbiór procedur - przekazywanie informacji.

Trzy fazy połączenia:

  • zestawienie połączenia,
  • część użytkowa,
  • część rozłączania.

Dwa systemy połączenia:

  • system o sterowaniu bezpośrednim - zestawienie połączeń przy braku możliwości skontaktowania się z wybranym abonentem,
  • system rejestrowy - można dokonywać połączeń po różnych dostępnych drogach.

Literatura[edytuj | edytuj kod]

  • Andrzej Jajszczyk: Wstęp do telekomutacji. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 2000, s. 416. ISBN 83-204-2600-6.