Synagoga Poppera w Krakowie

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Synagoga Poppera
Synagoga Mała
Obiekt zabytkowy nr rej. A-305 z 28 stycznia 1936[1]
Ilustracja
Synagoga Poppera w Krakowie
Państwo

 Polska

Miejscowość

Kraków
ul. Szeroka 16 (ul. Dajwór 1)

Budulec

murowana

Data budowy

1620

Data likwidacji

II wojna światowa

Tradycja

ortodoksyjna

Obecnie

księgarnia

Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Synagoga Poppera”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Synagoga Poppera”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Synagoga Poppera”
Ziemia50°03′08,77″N 19°56′55,61″E/50,052436 19,948781
Multimedia w Wikimedia Commons

Synagoga Poppera, synagoga Bociana, Synagoga Mała[2][3], Bóżnica Wolfa Poppera[4] lub także Synagoga Popera[5] – synagoga znajdująca się w Krakowie na Kazimierzu, przy ulicy Szerokiej 16. Ufundowana została w 1620 przez bogatego żydowskiego kupca Wolfa Bociana (Wolfa Poppera)[a]. Podczas II wojny światowej synagoga została zdewastowana. Zniszczone lub rozkradzione zostały elementy wyposażenia. Na przestrzeni lat zatarciu uległ sakralny charakter budowli. Podczas remontu przeprowadzonego w latach 1965–1967 zamurowano nawet wnękę na aron ha-kodesz. Zabudowano wejście od strony ulicy Dajwór oraz rozebrano drewniane ganki i przybudówki. Po zakończeniu remontu w synagodze mieściła się do roku 2017 filia Staromiejskiego Centrum Kultury Młodzieży. W roku 2017 bożnica została wykupiona, obecnie mieści się w niej filia księgarni Austeria.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Synagoga została ufundowana w 1620 przez pochodzącego z Chęcin bogatego żydowskiego kupca i finansistę Wolfa Bociana[a] (Wolfa Poppera). Dzięki szczodrości Wolfa Poppera synagoga mogła poszczycić się najbogatszym wyposażeniem wnętrza spośród wszystkich krakowskich bożnic. Jej kosztowne utrzymanie doprowadziło kolejnych spadkobierców synagogi do poważnego zubożenia, graniczącego z bankructwem[7][8]. W związku z tym synagogę przejęła krakowska gmina żydowska, która niezbyt troszczyła się o utrzymywanie jej świetności[7]. Po raz pierwszy bożnicę wymieniono w spisie podatkowym z 1653.

Pierwotnie synagoga znajdowała się na zapleczu kamienicy Poppera przy ul. Szerokiej, a jej wschodnia ściana przylegała do muru obronnego Kazimierza. W 1813 przeprowadzono remont[4]. W 1827 synagoga przeszła generalną rozbudowę: dobudowano przybudówki[9], w których ulokowano babiniec. Od strony ul. Szerokiej dobudowano mur z trójosiową bramą prowadzącą do synagogi[10].

Kolejne remonty wykonano w tej bóżnicy w 1860[4], w 1898 (nadbudowano kondygnację nad salą mężczyzn, przy zachodniej elewacji wybudowano drewniane schody, a okno na parterze zmieniono na wejście[10]) i w 1904. W tym okresie wyposażenie synagogi było już skromne[9].

Podczas II wojny światowej hitlerowcy doprowadzili do znacznej dewastacji wnętrza synagogi oraz bezpowrotnego przepadku jej cennego wyposażenia[8]. Zniszczono żelazną kratę bimy, kamienne obramowanie aron ha-kodesz, skarbonę, paramenty[4]. Zachowały się tylko dębowe, ażurowe drzwi do aron ha-kodesz[11]. Po zakończeniu wojny synagoga znajdowała się w bardzo złym stanie.

W późniejszym okresie w pomieszczeniach dawnych galerii dla kobiet mieszkali przez kilka lat żydowscy repatrianci ze Związku Radzieckiego[12]. W 1955[13] lub w 1956 Miejska Rada Narodowa wydała nakaz eksmisji kongregacji z synagogi, w celu przeznaczenia jej na dom kultury dla głuchoniemych. Przeciwko tym planom głośno zaprotestowała Kongregacja Wyznania Mojżeszowego z prezesem Maciejem Jakubowiczem na czele, która nie chciała dopuścić do przeznaczenia synagogi na lokal rozrywkowy[12]. W międzyczasie dyrekcja Polskiego Związku Głuchoniemych w Krakowie uznała, że synagoga nie nadaje się na dom kultury i zrzekła się przydziału na nią. Protest kongregacji z 1956 był największym protestem środowiska żydowskiego w powojennej Polsce[12].

Ostatecznie Gmina Wyznaniowa Żydowska w Krakowie utraciła budynek w 1965[13]. W 1964[4] lub w latach 1965–1967 przeprowadzono kapitalny remont budynku, podczas którego zamurowano wnękę na aron ha-kodesz i wejście od strony ulicy Dajwór oraz rozebrano drewniane ganki i przybudówki. Po zakończeniu remontu w synagodze mieściła się do roku 2017 filia Staromiejskiego Centrum Kultury Młodzieży[13].

W 2005 bożnica przeszła kolejny remont, podczas którego otynkowano budynek oraz wymieniono okna na takie, które w całości przypominają te sprzed wojny. Od 1996 podczas Festiwalu Kultury Żydowskiej w synagodze odbywają się warsztaty artystyczne „Odkrywanie Kazimierza”, podczas których uczestnicy poprzez sztukę, poznają historię i kulturę Kazimierza – byłej żydowskiej dzielnicy Krakowa[14].

W roku 2017 bożnica została wykupiona, obecnie mieści się w niej filia księgarni Austeria – wydawnictwa zajmującego się publikowaniem i sprzedawaniem artykułów papierniczych, muzyki, oraz literatury powiązanej z kulturą żydowską[13].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Budynek Synagogi Poppera usytuowany jest między ulicą Szeroką a ulicą Dajwór[3]. Przed wejściem do bożnicy od strony ul. Szerokiej znajduje się mały prostokątny dziedziniec[15], który zamyka ażurowa, trójosiowa brama[16]. Nad środkowym przejściem znajduje się tablica ze zrekonstruowanym napisem w języku hebrajskim[3][17]:

„Synagoga imienia R. Wolfa Poppera błp. Założona w r. 5380 (1620) odrestaurowana przez zarząd w r. 5664 (1904)”

Synagoga Poppera nie ma wyraźnych cech stylowych[18]. To jednoprzestrzenna[15] budowla z murami podpartymi ceglano-kamiennymi potężnymi skarpami. Wzniesiona jest z cegły i kamienia (dolne partie murów) na planie prostokąta . Wewnątrz znajduje się prostokątna główna sala modlitewna ze sklepieniem kolebkowym z głębokimi lunetami, do której wchodzi się przez mały przedsionek[18].

Autorem polichromii wykonanych przed 1935 był Leon Schönker[15][19].

Z oryginalnego wyposażenia zachowały się jedynie dębowe, płaskorzeźbione i polichromowane, barokowe drzwiczki aron ha-kodesz[11] z XVII wieku, które w 1964 Józef Steiglitz, syn krakowskiego antykwariusza Abrahama Steiglitza[b], przekazał do zbiorów Wolfson Museum of Jewish Art w Jerozolimie[20][4]. Przedstawiały one wizerunki lwa, orła, jelenia i lamparta, symbolizujące zdolności i siły człowieka[21][22]. Przedstawienia zwierząt nawiązywały do traktatu Przypowieści Ojców (Pirke Awot 5,2) z Miszny: „Bądź silny jak lampart, lekki jak orzeł, rączy jak jeleń, potężny jak lew, aby pełnić wolę Ojca twojego w niebie”[22].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

  • Wnętrze synagogi
    Wnętrze synagogi
  • Wejście do sali, schody na babiniec
    Wejście do sali, schody na babiniec
  • Babiniec
    Babiniec
  • Brama wejściowa od ul. Szerokiej
    Brama wejściowa od ul. Szerokiej
  • Synagoga widziana z ul. Dajwór
    Synagoga widziana z ul. Dajwór

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Wolf był synem Izraela Gerszona z Chęcin. Do Wolfa przylgnął przydomek Bocian (Popper), bowiem miał podobno w zwyczaju rozmyślać stojąc na jednej nodze[6].
  2. ↑ Z systemowej grabieży prowadzonej podczas II wojny światowej przez Niemców początkowo ocalały modlitewniki i zwoje Tory, które były przechowywane w należącym do Judenratu budynku przy ulicy Limanowskiego 2. Później ukryto je w kopule domu przedpogrzebowego przy cmentarzu żydowskim na Woli Duchackiej. Schowek został jednak przez Niemców odkryty, a zawartość zniszczona. Okupację przetrwała tylko niewielka ilość zasobów. Abraham Stieglitz przechował część swojej kolekcji u prof. Adolfa Szyszko-Bohusza, a drugą u dr Jerzego Kulczyckiego we Lwowie. Józef Stieglitz odzyskał zdeponowane artefakty po zakończeniu wojny[20].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo małopolskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2013-09-06].
  2. ↑ Bałaban 1935 ↓, s. 63.
  3. ↑ a b c Sala 2019 ↓, s. 83.
  4. ↑ a b c d e f Katalog zabytków sztuki w Polsce 1995 ↓, s. 21.
  5. ↑ Mahler 1935 ↓, s. 42.
  6. ↑ Sala 2019 ↓, s. 88–89.
  7. ↑ a b Bałaban 1935 ↓, s. 63–64.
  8. ↑ a b Łuczyńska 1999 ↓, s. 12.
  9. ↑ a b Sala 2019 ↓, s. 85.
  10. ↑ a b Malec 2022 ↓, s. 90.
  11. ↑ a b Sala 2019 ↓, s. 85–86.
  12. ↑ a b c Kazimierz Urban: Cmentarze żydowskie, synagogi i domy modlitwy w Polsce w latach 1944-1966. Kraków: Nomos, 2006, s. 819. ISBN 83-60490-16-3.
  13. ↑ a b c d Sala 2019 ↓, s. 88.
  14. ↑ Odkrywanie Kazimierza – Festiwal Kultury Żydowskiej w Warszawie
  15. ↑ a b c Mahler 1935 ↓, s. 43.
  16. ↑ Matlak 2001 ↓, s. 75.
  17. ↑ Katalog zabytków sztuki w Polsce 1995 ↓, s. 23.
  18. ↑ a b Katalog zabytków sztuki w Polsce 1995 ↓, s. 22.
  19. ↑ WILLA RODZINY SCHÖNKERÓW. „Oś – Oświęcim – Ludzie – Historia – Kultura”. 40, s. 8, 2011. Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau. ISSN 1899-4407. (pol.). 
  20. ↑ a b Eugeniusz Duda. 60 lat muzeum w Starej Synagodze w Krakowie. „Krzysztofory. Zeszyty Naukowe Muzeum Historycznego Miasta Krakowa”. 35, s. 12, 2017. Muzeum Historyczne Miasta Krakowa. (pol.). 
  21. ↑ Bałaban 1935 ↓, s. 64.
  22. ↑ a b Sala 2019 ↓, s. 89.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Synagogi w Krakowie

Kraków

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Synagoga_Poppera_w_Krakowie&oldid=72504478”