Synagoga w Łowiczu
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Budulec |
murowana |
| Data budowy |
1871–1897 |
| Data zburzenia | |
Położenie na mapie Łowicza  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
Położenie na mapie powiatu łowickiego  | |
 52°06′23,8″N 19°56′17,3″E/52,106611 19,938139
| |
Synagoga w Łowiczu – główna synagoga łowickiej gminy żydowskiej znajdująca się przy ulicy Zduńskiej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Synagoga została zbudowana w latach 1871–1897 na miejscu starej, drewnianej synagogi[1]. Ze względu na brak funduszy budowa trwała aż 26 lat[1].
Podczas II wojny światowej, zaraz po wkroczeniu wojsk niemieckich do Łowicza we wrześniu 1939 hitlerowcy zagonili miejscowych Żydów do synagogi, w której przez kilka dni byli poddawani torturom[1]. Wkrótce potem, 10 listopada synagoga została spalona; pożar prawdopodobnie wzniecili Niemcy, którzy nie pozwolili na gaszenie ognia[2]. Wezwanemu na miejsce rabinowi nakazano podpisanie dokumentu obciążającego pożarem Żydów[2]. Jeszcze przez następnych kilka miesięcy stały ruiny synagogi, w której zachowały się słupy dawnej galerii dla kobiet, żelazne obramowanie bimy oraz inne elementy. Około 1942 roku (po likwidacji łowickiego getta[2]) ruiny rozebrano.
W 1950 plac po synagodze został uporządkowany przez uczniów łowickich szkół[2]. Na miejscu synagogi powstał pawilon „SAM”[2] (obecnie w budynku mieści się m.in. sklep Okręgowej Spółdzielni Mleczarskiej w Łowiczu).
Opis[edytuj | edytuj kod]
Murowana synagoga została zbudowana na planie prostokąta w stylu angielskiego neogotyku[1]. Centralnym pomieszczeniem była prostokątna główna sala modlitewna, do której wchodziło się przez przedsionek. Wewnątrz na ścianie wschodniej znajdował się bogato zdobiony Aron ha-kodesz, a przed nim bima z pięknym kutym obramowaniem. Z trzech stron na wysokości piętra znajdowała się galeria dla kobiet wsparta na skromnie zdobionych kolumnach. W bocznych elewacjach znajdowały się wysokie półokrągło zakończone okna.