Synogarlica perłoszyja
| Streptopelia chinensis[1] | |||
| (Scopoli, 1786) | |||
.jpg)
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
synogarlica perłoszyja | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
Synogarlica perłoszyja (Streptopelia chinensis) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny gołębiowatych (Columbidae). Występuje w południowej i południowo-wschodniej Azji. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Po raz pierwszy gatunek opisał Giovanni Antonio Scopoli w 1786 na podstawie holotypu z Kantonu. Nowemu gatunkowi nadał nazwę Columba chinensis[3][5]. Obecnie (2017) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) umieszcza synogarlicę perłoszyją w rodzaju Spilopelia. Wyróżnia 5 podgatunków[2][5]. Klasyfikacja nie jest jednak jasna. Synogarlica plamoskrzydła[6] (S. (c.) suratensis) bywa uznawana za odrębny gatunek. Autorzy Handbook of the Birds of the World uznają tylko dwa podgatunki: synogarlicę sundajską[6] (S. c. tigrina) i synogarlicę perłoszyją[6] (S. c. chinensis)[3].
Podgatunki i zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
IOC wyróżnia następujące podgatunki[2]:
- synogarlica plamoskrzydła (S. c. suratensis) (Gmelin, JF, 1789) – Pakistan, Indie, Nepal i Bhutan
- S. c. ceylonensis (Reichenbach, 1851) – Sri Lanka
- synogarlica sundajska (S. c. tigrina) (Temminck, 1809) – Bangladesz i północno-wschodnie Indie, Indochiny, Filipiny i Wyspy Sundajskie
- synogarlica perłoszyja (S. c. chinensis) (Scopoli, 1786) – północno-wschodnia Mjanma po centralne i wschodnie Chiny, Tajwan
- S. c. hainana (Hartert, 1910) – Hajnan
Synogarlice perłoszyje introdukowano na Sulawesi, Moluki, Mauritius, do wschodniej Australii i Tasmanii, Nowej Zelandii (w Auckland), na Nową Kaledonię, Fidżi i do Kalifornii[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała wynosi 27,5–30 cm; masa ciała 106–198 g[3][5]. Synogarlice perłoszyje to gołębie o smukłej budowie ciała, stosunkowo krótkich skrzydłach i długim stopniowanym ogonie. Łatwo zidentyfikować je po szerokich białych zakończeniach zewnętrznych sterówek, białych kropkach na czarnej plamie na szyi i w miarę jednolitym, ziemistobrązowym w górnych partiach upierzeniu. Pióra w górnej części grzbietu mają jasnopłowe krawędzie, a w przypadku przedstawicieli niektórych podgatunków czarne paski wzdłuż stosin. Z daleka daje to wizualny efekt łuskowania, szczególnie w przypadku pokryw skrzydłowych mniejszych. U młodych osobników nie występuje czarna plama na szyi oraz mają wyraźniejsze płowe krawędzie piór górnej części grzbietu i pokryw skrzydłowych. Tęczówka pomarańczowa po pomarańczowożółtą, dziób czarniawy po ciemnobrązowy, nogi i stopy czerwonoróżowe lub czerwonofioletowe[7].
Pożywienie[edytuj | edytuj kod]
Ptak żywi się głównie nasionami zbóż, jagodami, a także małymi owocami[5].
Ekologia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Środowiskiem życia synogarlic perłoszyich są półotwarte obszary z zadrzewieniami i krzewami. Odnotowywane były od poziomu morza do 2400 m n.p.m. (w Himalajach), okazjonalnie do 4900 m n.p.m. Unikają pustyń, półpustyń, obszarów bezdrzewnych i gęsto zalesionych. Dobrze przystosowały się do siedlisk ludzkich. Przeważnie synogarlice perłoszyje przebywają samemu, w parach lub niewielkich, luźnych grupach. Żerują niemal wyłącznie na ziemi. Żywią się nasionami[7].
Lęgi[edytuj | edytuj kod]
Okres lęgowy w północnej części zasięgu trwa od kwietnia do czerwca, jednak w pozostałej części zasięgu lęgi notuje się cały rok, również miejscach, gdzie gołębie te introdukowano. Synogarlice perłoszyje swe gniazda budują na wysokości 1–20 m nad ziemią; mają formę typowej dla gołębi luźnej platformy z patyków. Zniesienie liczy 2 jaja; mają czysto białe połyskliwe skorupki. Inkubacja trwa 14–16 dni. Wysiadują obydwa ptaki z pary. Młode opierzają się po 14–15 dniach życia[7].
Głos[edytuj | edytuj kod]
Odgłosy ptaka to charakterystyczne kuu-u...kruu lub kuu...kuu-uu...kruuk[5][a].
Status[edytuj | edytuj kod]
IUCN uznaje synogarlicę perłoszyją za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 2014 (stan w 2017)[8]. Do tej samej kategorii zalicza synogarlicę plamoskrzydłą (S. c. suratensis), którą uznaje za osobny gatunek[9].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zobacz też nagranie w: XenoCanto
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Streptopelia chinensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ a b c Frank Gill & David Donsker (red.): Pigeons. IOC World Bird List (v7.1), 8 stycznia 2017. [dostęp 2017-03-06].
- ↑ a b c d e Baptista, L.F., Trail, P.W., Horblit, H.M., Kirwan, G.M. & Garcia, E.F.J.: Eastern Spotted Dove (Spilopelia chinensis). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2017.
- ↑ Streptopelia chinensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
- ↑ a b c d e Eastern spotted dove, indianbirds.thedynamicnature.com [dostęp 2017-08-26].
- ↑ a b c Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Columbinae Leach, 1820- gołębie (wersja: 2019-07-21). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-08-10].
- ↑ a b c David Gibbs: Pigeons and Doves: A Guide to the Pigeons and Doves of the World. A&C Black, 2010, s. 249–251. ISBN 978-1-4081-3556-3.
- ↑ Eastern Spotted Dove Spilopelia chinensis. BirdLife International. [dostęp 2017-03-06].
- ↑ BirdLife International, Spilopelia suratensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] [dostęp 2020-08-10] (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia gołębia maderskiego. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).