Syntaktyka (językoznawstwo)
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
Syntaktyka, składnia (gr. σύνταξις sýntaxis – „porządek, szyk”, συντακτικός syntaktikós – „porządkujący”[1][2][3]) – dział językoznawstwa, który zajmuje się budową wypowiedzeń.
Syntaktyka (w ujęciu tradycyjnym) bada takie zjawiska jak funkcje wyrazów w zdaniu (funkcja podmiotu, orzeczenia, dopełnienia itd.), zależności między wyrazami w zdaniu (np. związek zgody, związek rządu, związek przynależności) czy szyk wyrazów w wypowiedzeniu.
W odmiennym ujęciu (występującym w gramatyce generatywnej) syntaktyka opisuje sposoby łączenia się morfemów w zdania. W ujęciu gramatyki generatywnej syntaktyka przeciwstawia się semantyce i fonologii, morfologia natomiast stanowi część fonologii i syntaktyki.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- syntaktyka w logice, zwana też czasem składnią logiczną
- składnia dialektalna (gwarowa)
- składnia funkcjonalna
- składnia historyczna (diachroniczna); składnia opisowa
- składnia kolokwialna (potoczna)
- składnia psychologiczna
- składnia zależnościowa
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Władysław Kopaliński: syntagma; syntaksa; syntaktyka; syntaktyczny. W: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych [on-line]. slownik-online.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-15)].
- ↑ Henry George Liddell, Robert Scott: σύνταξις (ang.). W: A Greek-English Lexicon [on-line]. [dostęp 2018-07-15].
- ↑ Henry George Liddell, Robert Scott: συντακτικός (ang.). W: A Greek-English Lexicon [on-line]. [dostęp 2018-07-15].
