Przejdź do zawartości

Szarota błotna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szarota błotna
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

astrowce

Rodzina

astrowate

Podrodzina

Asteroideae

Rodzaj

szarota

Gatunek

szarota błotna

Nazwa systematyczna
Gnaphalium uliginosum L.
Sp. Pl.: 856 (1753)[3]

Szarota błotna (Gnaphalium uliginosum L.) – gatunek roślin z rodziny astrowatych. Szeroko rozprzestrzeniony w strefie umiarkowanej półkuli północnej – rośnie niemal w całej Europie, w północnej Afryce, w Azji (z wyjątkiem części południowej) oraz w środkowej i północnej części Ameryki Północnej[3]. W Polsce jest dość pospolity na całym obszarze[4].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Pokrój
Koszyczki
Pokrój
Roślina zielna osiągająca wysokość od 2 do 20 cm. Łodyga wzniesiona lub pokładająca się, zwykle od nasady rozgałęziona, silnie wełnisto filcowata, rzadko słabo owłosiona lub naga[5].
Liście
Skrętoległe, zwężone u nasady, lancetowate, osiągające od 2 do 5 cm długości i do 4 mm szerokości; tępe lub słabo zaostrzone na wierzchołku, 1-nerwowe, zwykle obustronnie owłosione filcowato, rzadziej słabo owłosione lub nagie[5].
Kwiaty
W drobnych koszyczkach skupionych po 3–10 w liczne główki na szczytach rozgałęzień pędów. Główki te otoczone są dłuższymi od nich liśćmi. Listki okrywy koszyczków wyrastają w 2–3 szeregach, są błoniaste, jasnobrązowe, na brzegu ciemniejsze. Zewnętrzne listki są jajowate, tępe i osiągają 2 mm długości. Wewnętrzne są węższe, dłuższe (do 3 mm) i czasem bywają słabo zaostrzone. Kwiaty w koszyczkach są żółtawobiałe, osiągają do 2 mm długości. Brzeżne kwiaty są nitkowate i żeńskie, środkowe są obupłciowe i rurkowate[5].
Owoce
Nagie lub krótko owłosione, podługowate niełupki osiągające ok. 0,5 mm. Zwieńczone są puchem kielichowym do 2 mm długości, łatwo odpadającym, białym i pierzastym[5].

Biologia i ekologia

[edytuj | edytuj kod]

Roślina jednoroczna. Lubi siedliska wilgotne: brzegi rzek, wilgotne pola i ugory[5]. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla O. Cyperetalia fusci[6]. Kwitnie od czerwca do października. Kwiaty przedprątne, zapylane przez błonkówki[7].

Zastosowania

[edytuj | edytuj kod]

Była dawniej używana jako roślina lecznicza. Jej ziele Herba Gnaphalis uliginosi zawierające karoteny, fitosterole i olejki eteryczne stosowano jako środek obniżający ciśnienie krwi[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-15] (ang.).
  3. a b c Gnaphalium uliginosum L., [w:] Plants of the World Online [online], Royal Botanic Gardens, Kew [dostęp 2024-12-25].
  4. Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, Adam Zając, Maria Zając (red.), Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 266, ISBN 83-915161-1-3, OCLC 831024957.
  5. a b c d e Krystyna Grodzińska, Gnaphalium L., Szarota, [w:] Bogumił Pawłowski, Adam Jasiewicz (red.), Flora polska. Rośliny naczyniowe Polski i ziem ościennych, t. XII, Warszawa, Kraków: PAN, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1971, s. 164-173.
  6. Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2005, s. 98. ISBN 83-01-14439-4.
  7. Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
  8. Jakub Mowszowicz: Flora jesienna. Przewodnik do oznaczania dziko rosnących jesiennych pospolitych roślin zielnych. Warszawa: WSiP, 1986. ISBN 83-02-00607-6.