Szczękonóża
Szczękonóża (łac. maxillipedes) – zmodyfikowane, parzyste odnóża tułowiowe skorupiaków i pareczników służące do aktywnego chwytania pokarmu. Występują w liczbie 1–3 par na przednich segmentach tułowia. U pancerzowców pojawiają się już w stadium żywika.
U pareczników szczękonóża znajdują się na pierwszym segmencie zagłowowym. Ich biodra zlane są ze sternitami, tworząc coxosterna, które często mają ząbki lub kolce na przedniej krawędzi. We wnętrzu szczękonóży znajdują się gruczoły jadowe. Narządy te służą chwytaniu, paraliżowaniu, a u niektórych grup też rozrywaniu ofiary[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- szczękonóżki (nogogłaszczki)
- szczękoczułki
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jolanta Wytwer: nadgromada: wije – Myriapoda. W: Zoologia t. 2 Stawonogi cz. 2 Tchawkodyszne. Czesław Błaszak (red.). Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 10.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Biologia. Multimedialna encyklopedia PWN Edycja 2.0. pwn.pl Sp. z o.o., 2008. ISBN 978-83-61492-24-5.
- Adam Urbanek: Jedno istnieje tylko zwierzę...: myśli przewodnie biologii porównawczej. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2007. ISBN 978-83-88147-08-1.