Szczeć sukiennicza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szczeć sukiennicza
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

astropodobne

Rząd

szczeciowce

Rodzina

przewiertniowate

Rodzaj

szczeć

Gatunek

szczeć sukiennicza

Nazwa systematyczna
Dipsacus sativus (L.) Honck.
Verz. Gew. Teutschl. 1:374. 1782[3]
Synonimy
  • Dipsacus fullonum subsp. sativus (L.) Thell.[4]
Suchy, przekwitły kwiatostan i owoce

Szczeć sukiennicza[5], szczeć barwierska[6] (Dipsacus sativus (L.) Honck.) – gatunek rośliny z rodziny przewiertniowatych. Rodzimy obszar jego występowania to południowa i środkowa Europa, Ameryka Północna i Ameryka Południowa[3].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój
Roślina zielna dwuletnia. Wysokości 1-2 m.
Łodyga
Sztywna, naga, pokryta kolcami[7].
Liście
Liście odziomkowe, podługowato-lancetowate, niejednakowo wycinane, ostro zakończone, z kolczastym nerwem od strony dolnej. Tworzą rozetę. Są u jej podstawy zrośnięte parami.
Kwiaty
Kwiatostan, główka o fioletowych kwiatach 4-kanciastych, 4-ząbkowych. Przysadka kwiatowa zakończona jest długim, odwiniętym kolcem.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-29] (ang.).
  3. a b Dipsacus sativus. [w:] Germplasm Resources Information Network (GRIN) [on-line]. United States Department of Agriculture. [dostęp 2013-06-21]. (ang.).
  4. Catalogue of Life. [dostęp 2013-06-21].
  5. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
  6. Zespół Encyklopedii PWN: Encyklopedia popularna PWN. Warszawa: PWN, 1998, s. 206. ISBN 83-7129-544-8.
  7. a b Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
  8. Geoffrey Burnie i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC 271991134.