Szczury Paryża
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji | |
| Data premiery |
06 lutego 1974 (Francja) |
| Kraj produkcji |
Francja |
| Język |
francuski, angielski, włoski |
| Czas trwania |
90 minut |
| Reżyseria | |
| Scenariusz |
Pierre Tchernia |
| Główne role | |
| Muzyka |
Gérard Calvi |
| Zdjęcia |
Jean Tournier |
| Scenografia |
Willy Holt |
| Kostiumy |
Monique Dury |
| Montaż |
Françoise Javet |
| Produkcja |
Raymond Leblanc |
| Wytwórnia |
Les Films de la Seine (i in.) |
| Dystrybucja |
Albina Productions S.a.r.l. (Francja) |
| Nagrody | |
| 1977 – Nagroda Saturn w kategorii najlepszy film fantasy | |
Szczury Paryża (fr. Les gaspards) – francuski film komediowy z 1974 roku w reżyserii Pierre'a Tchernii.
Fabuła[edytuj | edytuj kod]
W sercu Paryża od pewnego czasu dzieją się dziwne rzeczy – pod ziemią w niewyjaśnionych okolicznościach "znikają" ludzie. Kiedy pewnego dnia z katakumb nie wychodzi spora grupa turystów amerykańskich, komisarz Lalatte rozpoczyna śledztwo. Pomaga mu w nim Rondin – księgarz i antykwariusz w jednej osobie, którego córka również pewnego wieczora "zapadła się pod ziemię" w okolicach dużego wykopu drogowego. Efektem ich podziemnych poszukiwań jest odkrycie, że pod miastem, w skomplikowanej sieci starych podziemi żyje mała społeczność pod przywództwem ekscentrycznego Gasparda. Ludzie ci są w pełni samowystarczalni i dobrze zorganizowani. Do podziemi uciekli przed hałasem i cywilizacją wielkiego miasta i cały czas prowadzą mała wojnę z jego władzami, chcąc zapobiec ciągłym ulicznym rozkopom, niszczącym zabytkową sieć podziemi miasta.
Obsada aktorska[edytuj | edytuj kod]
- Michel Serrault – Jean-Paul Rondin
- Chantal Goya – Marie-Hélène Rondin
- Philippe Noiret – Gaspard
- Michel Galabru – komisarz Lalatte
- Annie Cordy – pani Lalatte
- Charles Denner – minister robót publicznych
- Prudence Harrington – Pamela
- Gérard Depardieu – listonosz
- Jean Carmet – Paul Bourru
- Roger Carel – Alberto Sopranelli
- Daniel Ivernel – kloszard
- Hubert Deschamps – ojciec Lestinguois
- Françoise Cingal – Sophie
- Bernard Lavalette – ministrem spraw wewnętrznych
- Jacques Legras – Bougras
- Michel Muller – Nicolas
- Robert Rollis – Marcel Merlin
- Raymond Meunier – Mathieu
- Marie-Pierre de Gérando – Jérôme Aubier
- Gérard Hernandez – inspektor Balzac
i inni.
Odbiór[edytuj | edytuj kod]
Film Pierre'a Tchernii spotkał się ze sceptycznym przyjęciem krytyków. Wytykano mu ostentacyjność poruszanej tematyki, kiepskie aktorstwo, niskie walory artystyczne. Pomimo tego obraz w 1977 roku został uhonorowany nagrodą Saturna w kategorii "najlepszy film fantasy"[1].
Pierre Tchernia zrealizował filmik niezbyt mądry, źle zagrany, prymitywnie zainscenizowany, niezbyt komiczny – ale za to w swej treści ostentacyjnie "współczesny" i "aktualny".
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Szczury Paryża. [w:] Filmweb [on-line]. [dostęp 2022-12-09]. (pol.).
- ↑ Eberhardt...,
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Konrad Eberhardt. Egoiści nad ziemią, egoiści pod ziemią. „Film”. Nr 39(139), s. 18, 1975-09-28. Warszawa: RWS „Prasa-Książka-Ruch”.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Szczury Paryża w bazie IMDb (ang.)
- Szczury Paryża w bazie Filmweb