|
Ten artykuł wymaga uzupełnienia informacji.Artykuł należy uzupełnić o istotne informacje: artykuł wymaga uzupełnienia o szeregi Fouriera w przestrzeniach Hilberta. Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Szereg Fouriera – szereg pozwalający rozłożyć funkcję okresową, spełniającą warunki Dirichleta, na sumę funkcji trygonometrycznych. Nauka na temat szeregów Fouriera jest gałęzią analizy Fouriera. Szeregi Fouriera zostały wprowadzone w 1807 roku przez Josepha Fouriera w celu rozwiązania równania ciepła dla metalowej płyty. Doprowadziło to jednak do przewrotu w matematyce i wprowadzenia wielu nowych teorii. Dziś mają one wielkie znaczenie między innymi w fizyce, teorii drgań oraz przetwarzaniu sygnałów obrazu (kompresja jpeg) i dźwięku (kompresja mp3)[1].
Niech dana będzie funkcja okresowa
o okresie
bezwzględnie całkowalna w przedziale
Trygonometrycznym szeregiem Fouriera funkcji
nazywamy szereg funkcyjny następującej postaci:
| | |
|
(1.1) |
o współczynnikach określonych następującymi wzorami:
| | |
|
(1.2) |
| | |
|
(1.3) |
Powyższe wzory po raz pierwszy ujrzały światło dzienne w pracach Jeana-Baptiste Josepha Fouriera. Niemniej jednak po raz pierwszy wyprowadził je Leonhard Euler (prac na ten temat nie opublikował). Z tego względu wzory te noszą nazwę wzorów Eulera-Fouriera[2].
W fizyce i technice często spotykane jest następujące oznaczenie (
oznacza okres funkcji)
nosi nazwę pulsacji lub częstości kołowej. Przy zastosowaniu takiego oznaczenia powyższe wzory przyjmują postać:
| | |
|
(1.1a) |
| | |
|
(1.2a) |
| |  |
|
(1.3a) |
Aproksymacja fali prostokątnej szeregiem Fouriera
Aproksymacja fali piłokształtnej szeregiem Fouriera
Aproksymacja fali trójkątnej szeregiem Fouriera
Poniższe twierdzenia dot. rozwijalności funkcji w szereg Fouriera. W dalszym ciągu zakładamy, że okres funkcji wynosi 2T.
jest liczbą całkowitą


są liczbami naturalnymi





więc mamy (biorąc cześć rzeczywistą i stosując podstawowe wzory trygonometryczne):

q. e. d.
Osobny artykuł: Lemat Riemanna.
Jeżeli
jest funkcją ciągłą w przedziale
z wyjątkiem co najwyżej skończonej ilości punktów i bezwzględnie całkowalną w tym przedziale to

Twierdzenie (Eulera–Fouriera)[edytuj | edytuj kod]
Jeżeli szereg o postaci (1.1) jest jednostajnie zbieżny do funkcji
to współczynniki
wyrażają się wzorami (1.2), (1.3).

Mnożąc powyższą równość przez
całkując szereg w granicach od
do
(uwzględniając zbieżność jednostajną szeregu stosujemy twierdzenie o całkowaniu szeregu wyraz po wyrazie) otrzymujemy:

Na mocy lematu I zerują się wszystkie całki po prawej stronie takie że
(gdy
zeruje się cała suma uogólniona). W związku z tym mamy:

Stąd otrzymujemy wzór (1.2).
Dowód wzoru (1.3) przebiega analogicznie (tym razem mnożymy przez
)
Twierdzenie (o rozwijalności funkcji w szereg Fouriera)[edytuj | edytuj kod]
Jeżeli funkcja f(x) jest różniczkowalna w punkcie
to jej szereg Fouriera jest zbieżny do wartości funkcji w tym punkcie. Innymi słowy: w punktach różniczkowalności funkcję da się rozwinąć w szereg Fouriera.
Niech
będzie punktem, w którym funkcja f(x) jest różniczkowalna; mamy:

Suma cząstkowa szeregu Fouriera przedstawia się w następujący sposób:

Stosując do tego wyrażenia lemat II, otrzymujemy następujący wzór:

Funkcja podcałkowa w powyższym wzorze jest funkcją o okresie 2T, możemy więc dokonać przesunięcia w dziedzinie i otrzymujemy:

Funkcja tożsamościowo równa 1 na całym zbiorze liczb rzeczywistych jest rozwijalna w szereg Fouriera w każdym punkcie, kładąc
mamy:

Mnożąc powyższą równość przez
i odejmując obustronnie od równania przedstawiającego sumę cząstkową szeregu, otrzymujemy:
| |  |
|
(2) |
Rozważmy następującą granicę:

przy obliczaniu której korzystamy z różniczkowalności funkcji f(x) w punkcie
Możemy określić następującą funkcję:

Mając na uwadze fakt, iż zmiana skończonej ilości wartości funkcji podcałkowej nie wpływa na wartość całki, wzór (2) możemy zapisać w postaci:

Funkcja podcałkowa spełnia założenia lematu Riemanna, tak więc:

czyli:

q. e. d.
- Polskojęzyczne
- Anglojęzyczne