Szmaragdolotka andyjska
| ||
| Psittacara wagleri[1] | ||
| (GR Gray, 1845) | ||
 Szmaragdolotki andyjskie w niewoli | ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Gromada | ptaki | |
| Podgromada | Neornithes | |
| Infragromada | ptaki neognatyczne | |
| Rząd | papugowe | |
| Rodzina | papugowate | |
| Podrodzina | papugi neotropikalne | |
| Plemię | Arini | |
| Rodzaj | Psittacara | |
| Gatunek | Szmaragdolotka andyjska | |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | ||
 | ||
Szmaragdolotka andyjska[3], konura andyjska[4] (Psittacara wagleri) - gatunek Ptaka z rodziny Papugowatych zamieszkujący Amerykę Południową.
Spis treści
Opis[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała szmaragdolotek andyjskich wynosi około 36 cm, a ważą 180-260 g. W ich upierzeniu dominuje kolor zielony. Rozmieszczenie i intensywność barwy czerwonej jest różne oraz zależy od podgatunku. Wokół oczu jest naga, biała skóra. Sterówki od spodniej części są żółte. Samce i samice wyglądają tak samo. Młode osobniki mają mniej koloru czerwonego na czele oraz ma ciemniejszy odcień.[5]
Obszar występowania i środowisko[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten występuje na terenie czterech państw: północna Wenezuela, północno-zachodnia Kolumbia, południowo-zachodni Ekwador oraz zachodnie Peru[6]. Zamieszkuje tereny od 350 do 2800 m n.p.m, przeważnie lasy równikowe typu górskiego i suche[5].
Podgatunki[edytuj | edytuj kod]
Wyróżnia się cztery podgatunki:
- Szmaragdolotka andyjska (Psittacara wagleri wagleri) - czerwone jest tylko czoło oraz pojedyncze pióra na gardle;
- Psittacara wagleri transilis - ma ciemniejsze upierzenie od podgatunku nominatywnego;
- Szmaragdolotka peruwiańska[3] (Psittacara wagleri frontatus) - jest większa od pozostałych podgatunków, barwa czerwona na czele jest bardziej rozległa oraz jest również na udach i na krawędzi skrzydeł w okolicy nadgarstków;
- Psittacara wagleri minor - podobna do szmaragdolotki peruwiańskiej, lecz ciemniejsza, czerweń na udach jest bladsza, a dziób bardziej zaokrąglony.[5]
Dwa pierwsze podgatunki występują bardziej na północ (Wenezuela i Kolumbia), a dwa kolejne na południe (Peru i Ekwador)[6].
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten żyje w grupach przeważnie do 20 osobników, lecz czasami tworzą dużo większe stada[5]. Są bardzo ruchliwe. Żywią się między innymi nasionami roślin, orzechami, owocami, zieleniną[7].
Lęgi[edytuj | edytuj kod]
Na wolności ptaki te gniazdują w klifach. Samica składa tam najczęściej 3-4 jaja i wysiaduje je przez ok. 23 dni[5]. W niewoli podczas inkubacji oraz opieki nad pisklętami, dorosłe osobniki są bardzo agresywne. Młode, gdy kontrolowane jest ich gniazdo, udają nieżywe. Po ponad siedmiu tygodniach opuszczają gniazdo[7].
Status zagrożenia[edytuj | edytuj kod]
Obecnie (2019 r.) gatunek ten uznawany jest przez IUCN jako bliski zagrożenia (NT, Near Threatened). Szmaragdolotki andyjskie były odławiane dla międzynarodowego handlu ptakami. Często one niszczą rośliny uprawne. Z tego powodu ich populacja może się zmniejszać na skutek uznawania je za szkodniki. Zagrożeniem dla nich również jest wycinanie lasów. Liczba osobników tego gatunku się zmniejsza[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Psittacara wagleri, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Psittacara wagleri. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
- ↑ a b Kompletna lista ptaków świata, listaptakow.eko.uj.edu.pl [dostęp 2019-05-10].
- ↑ Psittacara wagleri (konura andyjska) - Avibase, avibase.bsc-eoc.org [dostęp 2019-05-10].
- ↑ a b c d e Red-fronted Conure (Psittacara wagleri) | Parrot Encyclopedia, www.parrots.org [dostęp 2019-05-10].
- ↑ a b c The IUCN Red List of Threatened Species, IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-05-22].
- ↑ a b Stanislav Chvapil, Ptaki ozdobne, Warszawa: Delta W-Z, 1983, str. 118.
