Szmaragdolotka andyjska
| ||
| Psittacara wagleri[1] | ||
| (GR Gray, 1845) | ||
 Szmaragdolotki andyjskie w niewoli | ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Gromada | ptaki | |
| Podgromada | Neornithes | |
| Infragromada | ptaki neognatyczne | |
| Rząd | papugowe | |
| Rodzina | papugowate | |
| Podrodzina | papugi neotropikalne | |
| Plemię | Arini | |
| Rodzaj | Psittacara | |
| Gatunek | Szmaragdolotka andyjska | |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | ||
 | ||
Szmaragdolotka andyjska[3], konura andyjska[4] (Psittacara wagleri) – gatunek Ptaka z rodziny Papugowatych zamieszkujący Amerykę Południową.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała szmaragdolotek andyjskich wynosi około 36 cm, a ważą 180–260 g. W ich upierzeniu dominuje kolor zielony. Rozmieszczenie i intensywność barwy czerwonej jest różne oraz zależy od podgatunku. Wokół oczu jest naga, biała skóra. Sterówki od spodniej strony są żółte. Brak dymorfizmu płciowego. Młode osobniki mają mniej koloru czerwonego na czole oraz ma on ciemniejszy odcień[5].
Obszar występowania i środowisko[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten występuje na terenie czterech państw: północna Wenezuela, północno-zachodnia Kolumbia, południowo-zachodni Ekwador oraz zachodnie Peru[6]. Zamieszkuje tereny od 350 do 2800 m n.p.m., przeważnie lasy równikowe typu górskiego i suche[5].
Podgatunki[edytuj | edytuj kod]
Wyróżnia się cztery podgatunki:
- Szmaragdolotka andyjska (Psittacara wagleri wagleri) – czerwone jest tylko czoło oraz pojedyncze pióra na gardle;
- Psittacara wagleri transilis – ma ciemniejsze upierzenie od podgatunku nominatywnego;
- Szmaragdolotka peruwiańska[3] (Psittacara wagleri frontatus) – jest większa od pozostałych podgatunków, barwa czerwona na czele jest bardziej rozległa oraz jest również na udach i na krawędzi skrzydeł w okolicy nadgarstków;
- Psittacara wagleri minor – podobna do szmaragdolotki peruwiańskiej, lecz ciemniejsza, czerwień na udach jest bledsza, a dziób bardziej zaokrąglony[5].
Dwa pierwsze podgatunki występują bardziej na północ (Wenezuela i Kolumbia), a dwa kolejne na południe (Peru i Ekwador)[6].
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten żyje w grupach przeważnie do 20 osobników, lecz czasami tworzą dużo większe stada[5]. Są bardzo ruchliwe. Żywią się między innymi nasionami roślin, orzechami, owocami, zieleniną[7].
Lęgi[edytuj | edytuj kod]
Na wolności ptaki te gniazdują na klifach. Samica składa najczęściej 3–4 jaja i wysiaduje je przez ok. 23 dni[5]. W niewoli, podczas inkubacji jaj oraz w trakcie opieki nad pisklętami, dorosłe osobniki są bardzo agresywne. Młode, w momencie gdy kontrolowane jest ich gniazdo, udają nieżywe. Opuszczają gniazdo po 7 tygodniach, a czasami później[7].
Status zagrożenia[edytuj | edytuj kod]
Obecnie (2019 r.) gatunek ten uznawany jest przez IUCN jako bliski zagrożenia (NT, Near Threatened). Szmaragdolotki andyjskie były odławiane dla międzynarodowego handlu ptakami. Często niszczą one rośliny uprawne. Z tego powodu ich populacja może się zmniejszać na skutek traktowania ich jako szkodniki. Zagrożeniem dla nich jest również wycinanie lasów. Liczba osobników tego gatunku zmniejsza się[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Psittacara wagleri, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Psittacara wagleri. Czerwona księga gatunków zagrożonych (IUCN Red List of Threatened Species) (ang.).
- ↑ a b Kompletna lista ptaków świata, listaptakow.eko.uj.edu.pl [dostęp 2019-05-10].
- ↑ Psittacara wagleri (konura andyjska) – Avibase, avibase.bsc-eoc.org [dostęp 2019-05-10].
- ↑ a b c d e Red-fronted Conure (Psittacara wagleri) | Parrot Encyclopedia, www.parrots.org [dostęp 2019-05-10].
- ↑ a b c The IUCN Red List of Threatened Species, IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-05-22].
- ↑ a b Stanislav Chvapil, Ptaki ozdobne, Warszawa: Delta W-Z, 1983, str. 118.
