Szmul Centnerszwer

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szmul Centnerszwer
Samuel Centnerszwer
Ilustracja
Samuel Centnerszwer
Data i miejsce urodzenia

8 lutego 1856
Warszawa

Data i miejsce śmierci

24 sierpnia 1938
Śródborów

Zawód, zajęcie

chirurg

Szmul Centnerszwer, Samuel Centnerszwer (ur. 8 lutego 1856 w Warszawie, zm. 24 sierpnia 1938 w Śródborowie) – polski chirurg żydowskiego pochodzenia.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studiował na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim; dyplom otrzymał 7 marca 1878 roku. Następnie został powołany do wojska rosyjskiego, brał wówczas udział w wojnie rosyjsko-tureckiej. Przez kolejne dwa lata specjalizował się w chirurgii w różnych szpitalach, m.in. w Wiedniu u Theodora Billrotha i Eduarda Alberta. W 1880 roku został chirurgiem w Szpitalu Starozakonnych w Warszawie, u Ludwika Chwata. Pracował w klinice Chirurgii UW u Juliana Kosińskiego. 1 sierpnia 1889 roku razem z Adolfem Grünbaumem (zm. 1907) otworzył w Warszawie przy ulicy Nowolipki 25 (potem przeniesiona na ulicę Leszno 22) lecznicę dla chorych chirurgicznych, z ambulatorium i salami na sześć łóżek, przeznaczoną dla przyjezdnych Żydów. W latach I wojny światowej udzielał pomocy chirurgicznej rannym żołnierzom w Hotelu Rzymskim. Od 1929 roku ze względu na zły stan zdrowia przebywał w Śródborowie pod Warszawą. Wspomnienie o nim napisał Zygmunt Srebrny[1]. Jest pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej, lecz jego nagrobek nie zachował się[2]. Część źródeł błędnie podaje, jakoby zmarł po 1939 w getcie warszawskim[3].

Żonaty z Różą Emilią z domu Tetz. Ich syn Józef Henryk Centnerszwer był prawnikiem.

Zajmował się chirurgią, przede wszystkim tzw. chirurgią małą; ponadto interesowały go inne działy medycyny, historia Polski, historia powszechna, sztuka. Znany z pogodnego usposobienia i skromności, był bardzo lubiany przez pacjentów.

Prace[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Srebrny Z. Samuel Centnerszwer. „Warszawskie Czasopismo Lekarskie”. 15 (33), s. 549, 1938. 
  2. Nie odnotowuje go baza nagrobków osób pochowanych na tym cmentarzu
  3. Louis Falstein (ed.). The martyrdom of Jewish physicians in Poland. New York: Exposition Press, 1964 s. 326

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]