Szpital św. Wincentego à Paulo we Lwowie

Szpital św. Wincentego à Paulo we Lwowie

Państwo	Ukraina
Miejscowość	Lwów
Adres	Krywonosa 1a, 79000 Lwów
Typ budynku	klasztor, obecnie szkoła
Architekt	Alfred Kamienobrodzki
Ukończenie budowy	1714
Położenie na mapie Lwowa Szpital św. Wincentego à Paulo we Lwowie
Położenie na mapie Ukrainy Szpital św. Wincentego à Paulo we Lwowie
Położenie na mapie obwodu lwowskiego Szpital św. Wincentego à Paulo we Lwowie
49°51′57″N 24°02′11″E

Szpital Świętego Wincentego à Paulo – dawny szpital i klasztor rzymskokatolicki przy ulicy Krywonosa 1a (dawniej Teatyńska) we Lwowie.

Szpital i klasztor zostały założone przez siostry Szarytki na południowych stokach Wysokiego Zamku w 1714, w skład kompleksu wchodziła również mała kaplica i pracownia farmaceutyczna, gdzie przygotowywano lekarstwa. Zespół budynków był wielokrotnie rozbudowywany, w 1783 włączono do niego znajdujące się w sąsiedztwie zabudowania zlikwidowanego w ramach reform józefińskich kościoła św. Kazimierza i klasztoru Sióstr Miłosierdzia. W części dawnego klasztoru umieszczono sierociniec, którego patronem był św. Kazimierz, w 1850 przebywało tam sześćdziesiąt sierot. W 1857 powstał zaprojektowany przez Wincentego Rawskiego (starszego) budynek gospodarczy, trzy lata później powstały stajnia, wozownia i budynek dla służby, autorem ich projektu był Józef From. W 1867 Edmund Kegler zaprojektował zmianę układu wnętrz, a trzy lata później zrealizowano zaprojektowaną przez Wincentego Rawskiego przebudowę budynku gospodarczego na oficyny mieszkalne. W 1879 Alfred Kamienobrodzki zaprojektował i przeprowadził przebudowę budynku głównego szpitala oraz dobudowę drugiego piętra, cztery lata później Ignacy Muller był realizatorem doprowadzenia do budynków wody i kanalizacji. Podczas dokonanego w latach 1889-1890 remontu fasady umieszczono na niej figurę patrona szpitala dłuta Antoniego Popiela. W 1911 powstał dwukondygnacyjny przytułek dla ubogich, autorami projektu byli Adam Opolski i Ignacy Kędzierski. W 1945 siostry zakonne zostały zmuszone do opuszczenia zabudowań, a ostatecznie do wyjazdu do Polski. Pomieszczenia klasztorne zajął żeński zakład karny dla nieletnich, a szpital przekazano na potrzeby Szkoły Milicyjnej (obecnie Lwowski Uniwersytet Spraw Wewnętrznych). W 1980 cały kompleks zabudowań został przekazany pod administrację Ministerstwa Spraw Wewnętrznych USRR i był użytkowany przez Uniwersytet Spraw Wewnętrznych.

Zobacz też

• Kościół św. Stanisława we Lwowie

Bibliografia

• Grzegorz Rąkowski, LWÓW. Przewodnik krajoznawczo-historyczny po Ukrainie Zachodniej część IV. Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, Pruszków 2008, s. 166, ISBN 978-83-89188-70-8;
• PrzemysławP. Włodek PrzemysławP., AdamA. Kulewski AdamA., Lwów. Przewodnik, Pruszków: Rewasz, 2006, s. 373, ISBN 83-89188-53-8, OCLC 169981507 .
• Jurij Biriulow, Rzeźba lwowska, Wyd. Neriton, Warszawa 2007 s. 118, 119 ISBN 978-83-7543-009-7