Szpital Kliniczny Dzieciątka Jezus
| ||
 nr rej. A-840 z 17.03.2009
| ||
| ||
| Data założenia | 1901 | |
| Państwo |  Polska
| |
| Województwo |  mazowieckie
| |
| Adres | 02-005 Warszawa ul. W. H. Lindleya 4 | |
Położenie na mapie Warszawy  | ||
Położenie na mapie Polski  | ||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | ||
 52°13′27,5″N 20°59′51,7″E/52,224306 20,997694
| ||
| Strona internetowa | ||
Szpital Kliniczny Dzieciątka Jezus, wcześniej Szpital Dzieciątka Jezus – szpital w Warszawie, w dzielnicy Ochota przy ul. Lindleya 4.
Teren szpitala obejmuje obszar ograniczony ulicami: Nowogrodzką, Chałubińskiego, Oczki i Koszykową.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1732 Gabriel Piotr Baudouin, ksiądz ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy, założył przy ulicy Krakowskie Przedmieście Dom Podrzutków.
Dom został przeniesiony na plac Warecki i na mocy dekretu króla Augusta III w roku 1758 została zmieniona jego nazwa na Szpital Generalny Dzieciątka Jezus. Przy szpitalu urządzono cmentarz[1].
Szpital miał za zadanie leczenie i opiekę nad ubogimi i kobietami ciężarnymi, jako schronienie dla starców i kalek. Wobec szybkiego rozwoju ludności Warszawy siedziba przy pl. Wareckim okazała się zbyt ciasna i zdecydowano się na przeniesienie szpitala na teren folwarku świętokrzyskiego przy ul. Nowogrodzkiej[2]. W roku 1901 zakończyła się budowa 22 nowych budynków szpitala pod nadzorem Józefa Piusa Dziekońskiego. W kompleksie budynków znalazły się m.in. kaplica katolicka i cerkiew prawosławna.
Teren zajmowany przez kompleks szpitala Dzieciątka Jezus został rozparcelowany. Wytyczono na nim nowe ulice: Moniuszki, Sienkiewicza, Boduena oraz przedłużono ul. Jasną od ul. Świętokrzyskiej do ul. Zgoda[3]. W kolejnych latach zaczęła powstawać tam zwarta zabudowa czynszowa, a w latach 1900–1901 wzniesiono gmach Filharmonii[3]. Zachowana dawna kaplica szpitalna stała się samodzielnym kościołem z adresem przypisanym ul. Moniuszki[4].
W okresie międzywojennym w wyniku rozwoju nauk medycznych w szpitalu swoją siedzibę znalazło 5 klinik uniwersyteckich i 11 oddziałów specjalistycznych.
Kompleks szpitala został uszkodzony podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939[5]. W czasie okupacji niemieckiej szpital stanowił schronienie dla żołnierzy Państwa Podziemnego oraz niósł pomoc prześladowanej ludności żydowskiej. Na terenie szpitala odbywało się także tajne nauczanie studentów medycyny. W czasie powstania warszawskiego 25 sierpnia 1944 żołnierze RONA w czasie pacyfikacji Ochoty bili i mordowali pacjentów i personel szpitala. W wyniku działań wojennych szpital poniósł znaczne straty w wyposażeniu, zaopatrzeniu, w budynkach oraz personelu[6].
W lipcu 1945 szpital wznowił funkcjonowanie i jego działalność kliniczna zwiększała się o kolejne specjalizacje[6].
Zespół szpitala wpisany jest do rejestru zabytków nr A-840 z 17.03.2009.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Franciszek Galiński: Gawędy o Warszawie. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Biblioteka Polska“, 1939, s. 260.
- ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 844. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ a b Maria Nietyksza, Witold Pruss: Zmiany w układzie przestrzennym Warszawy [w:] Irena Pietrzak-Pawłowska (red.) Wielkomiejski rozwój Warszawy do 1918 r. Warszawa: Książka i Wiedza, 1973, s. 34.
- ↑ Józef Galewski, Ludwik B. Grzeniewski: Warszawa zapamiętana. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1961, s. 57.
- ↑ Władysław Bartoszewski, Bogdan Brzeziński, Leszek Moczulski: Kronika wydarzeń w Warszawie 1939–1949. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 24.
- ↑ a b O Szpitalu. Szpital Kliniczny Dzieciątka Jezus w Warszawie. [dostęp 2013-07-09].