Szu-Suen
 Odważnik z diorytu o ciężarze 5 min z wyrytym imieniem i tytułami Szu-Suena z Girsu, zbiory Luwru | |
| Król Sumeru i Akkadu | |
| Okres |
od ok. 2037 p.n.e. |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Ojciec | |
| Rodzeństwo |
Amar-Suen (brat) |
| Dzieci |
Ibbi-Suen (syn) |
Szu-Suen, Szu-Sin – przedostatni władca z III dynastii z Ur, panujący w latach 2037-2030 p.n.e. (chronologia średnia), syn Szulgiego i brat Amar-Suena.
Królestwo III dynastii z Ur okres rozkwitu przeżywało za czasów panowania Szulgiego (ok. 2096-2048 p.n.e.). W trakcie panowania Szu-Suena państwo znajdowało się w sytuacji kryzysowej. Z kierunku północnego oraz północno-wschodniego ekspansję przeciwko III dynastii prowadziły plemiona koczowniczych Amorytów, które zawłaszczały tereny pograniczne i osiedlały się w centralnych rejonach kraju nie podlegając królewskiej administracji. W wyniku braku możliwości militarnego zatrzymania napływu plemion amoryckich, Szu-Suen zainicjował próby prowadzenia polityki asymilacyjnej. Przybyszom przyznawano nadania do czasowego użytkowania ziemi i terenów pasterskich. Wykorzystując zróżnicowanie często wrogich sobie szczepów oraz rodów plemiennych, włączano Amorytów do armii królewskiej w roli oddziałów najemnych. Szybki i agresywny napływ ludności zewnętrznej do państwa sumero-akadyjskiego prowadził do dezintegracji wewnętrznej państwa i kolejnych wystąpień amoryckich poddanych przeciwko władzy królewskiej. Szu-Suen zainicjował w 4 roku panowania budowę pasa umocnień między Eufratem a Tygrysem zwanego „murem przeciw Amorytom” (sum. bad3 MAR.TU). W okresie panowania Szu-Suena od państwa Ur III uniezależniły się zdominowane przez Amorytów tereny północnej i środkowej Mezopotamii.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Praca zbiorowa pod redakcją naukową Joachima Śliwy, 2005, Wielka Historia Świata Tom 2 Stary i Nowy Świat od „rewolucji” neolitycznej do podbojów Aleksandra Wielkiego, Oficyna Wydawnicza FOGRA, ss. 209, ISBN 83-85719-83-0
- Marek Stępień, Kodeks Hammurabiego, Wydawnictwo ALFA, Warszawa 2000, ss. 9-11, ISBN 83-7179-192-5