
Szyłokarczma
![]() Kościół w Szyłokarczmie | |||||
| |||||
Państwo | |||||
---|---|---|---|---|---|
Okręg | |||||
Burmistrz |
Arvydas Jakas | ||||
Populacja (2005) • liczba ludności |
| ||||
Nr kierunkowy |
441 | ||||
Kod pocztowy |
LT-5730 | ||||
Położenie na mapie Litwy ![]() | |||||
![]() | |||||
Strona internetowa | |||||
Portal ![]() |
Szyłokarczma (lit. Šilutė wymowa , niem. Heydekrug) – miasto na zachodzie Litwy leżące niedaleko granicy z obwodem kaliningradzkim i kilkanaście kilometrów od Zalewu Kurońskiego. 21 tys. mieszkańców (2005).
Szyłokarczma została założona w 1511 w połowie drogi między Kłajpedą a Tylżą (obecnie Sowieck). Początkowo była to osada, gdzie odpoczywali podróżni (i ich konie) w drodze między tymi miastami. W 1550 zbudowano tam pierwszy kościół, a osada zaczęła rozwijać się intensywniej. Pomimo tego, ze względu na bliskość silniejszych ośrodków, miejscowość nie miała praw miejskich do 1941.
Zachował się dwór z 1816, do którego w XX w. dobudowano wschodni korpus. Ostatnim właścicielem był dr Hugo Scheu, który zgromadził bogate zbiory dot. Małej Litwy i urządził prywatne muzeum. Obecnie część jego zbiorów znajduje się w muzeum etnograficznym na tej samej ulicy co dwór.
W mieście przetrwało sporo budynków z XIX i początku XX w., m.in. zbór luterański z 1926.
Szyłokarczma słynęła z targu rybnego, który odbywał się przez bez mała 500 lat. Obecnie miasto jest znane z dużych zakładów mleczarskich (założonych w 1842) oraz fabryki mebli.
- Od czerwca 1943 do lipca 1944 – Stalag Luft VI Heydekrug – niemiecki obóz jeniecki lotników angloamerykańskich. Ewakuowany drogą morską do Stalagu Luft IV Groß Tychow (dziś Tychowo).
Miasta partnerskie[edytuj | edytuj kod]
- Ljungby
Szwecja
- Emmerich am Rhein
Niemcy
- Ostróda
Polska
- Pruszcz Gdański
Polska
- Sławsk
Rosja
- Powiat gdański
Polska
- Velling
Szwecja
- Saldus
Łotwa
- Alanya
Turcja
- Cittaducale
Włochy
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Szyłokarczma, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 109 .