Szyling brytyjski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Szyling brytyjski
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Nominał

1 szyling/12 pensów

Rocznik

XVI wiek-1966(70)

Emisja
Nakład

1910: 26.547.236,
1926: 22.516.453,
1944: 11.586.751,
1966: 15.002.000

Data emisji

XVI wiek

Data wycofania

1971/1990

Projektant

Awers: 1953-1970 Mary Gillick (z Elżbietą II)
Rewers: 1947-1970 William Gardner

Opis fizyczny
Masa

5,66 g

Średnica

23,60 mm

Materiał

XVI wiek–1816 Srebro
1816–1919 Srebro 925
1920–1946 Srebro 500
1947–1970 Miedzionikiel

Rant

Ząbkowany

Stempel

zwykły

Uwagi

moneta obiegowa

Szyling królowej Wiktorii z 1853 r.
Szylingi brytyjskie z 1956 (pierwszy z lewej awers z wizerunkiem monarchy, drugi z lewej szyling brytyjski, trzeci z lewej szyling szkocki).
Moneta o nominale dwóch szylingów – floren

Szyling (brytyjski)brytyjska moneta będąca w obiegu w Anglii i Wielkiej Brytanii od panowania Henryka VII aż do 1971 roku, kiedy przeprowadzono decymalizację brytyjskiej waluty. Dawniej szyling stanowił 1/20 część funta szterlinga i dzielił się na 12 pensów.

Szyling był również nominałem innych brytyjskich monet i banknotów (np. moneta o wartości 2 szylingów to floren lub banknot o wartości 10 szylingów).

Od początku bicia w XVI wieku do 1946 roku monety o nominale 1 szylinga były bite ze srebra[1][2], a w latach 1947–1970 bito je z miedzioniklu[3][4][5].

W latach 1937–1970 bito dwa rodzaje szylinga: szylinga brytyjskiego/angielskiego i szylinga szkockiego. Oba rodzaje różniły się od siebie nieznacznie wizerunkiem rewersu[6][7][1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]