Sławomir Makaruk (lotnik)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sławomir Makaruk
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Sławomir Piotr Jerzy Makaruk

Data i miejsce urodzenia

22 lipca 1932
Biała Podlaska

Data i miejsce śmierci

20 kwietnia 1963
Bielsko-Biała

Zawód, zajęcie

pilot szybowcowy

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Brązowy Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons
Zdobyte odznaki szybowcowe
Złota Odznaka Szybowcowa z trzema diamentami
Złota odznaka szybowcowa
Srebrna odznaka szybowcowa
Grób Sławomira Makaruka na cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Sławomir Piotr Jerzy Makaruk (ur. 22 lipca 1932 w Białej Podlaskiej, zm. 20 kwietnia 1963 k. Bielska-Białej) – polski szybownik, szybowcowy pilot doświadczalny, pilot samolotowy i balonowy, instruktor lotniczy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Jana i Marii z Bauerów[1]. W 1944 roku ukończył 6. klasę szkoły podstawowej w Białej Podlaskiej. W lutym 1945 roku jego rodzina przeniosła się do Torunia, gdzie uczęszczał do Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika[2]. W 1946 roku w wieku 14 lat rozpoczął szkolenie szybowcowe w Aeroklubie Pomorskim w Toruniu pod kierunkiem instruktora L. Belińskiego. Srebrną Odznakę Szybowcową (nr 451) uzyskał w roku 1951, Złotą (nr 45) w roku 1952[3].

W 1950 roku zdał maturę w liceum im. Stanisława Staszica w Warszawie[4][5]. Początkowo studiował w Szkole Inżynierskiej Wawelberga i Rotwanda, a po jej włączeniu do Politechniki Warszawskiej na wydziale lotniczym PW[2], który ukończył w 1954 roku uzyskując tytuł inżyniera lotnictwa. W tym samym roku rozpoczął pracę w Zakładzie Badań w Locie Instytutu Lotnictwa jako pilot doświadczalny, a później jako kierownik pracowni szybowcowej Działu Badań w Locie[3]. Prowadził próby homologacyjne wszystkich badanych w locie w tym czasie szybowców produkcji Szybowcowego Zakładu Doświadczalnego w Bielsku-Białej oraz prowadził też badania porównawcze wielu szybowców produkcji zagranicznej[6].

W 1953 roku podczas I Szybowcowych Mistrzostw Polski w Lesznie zajął 22 miejsce i spełnił dwa warunki do Diamentowej Odznaki Szybowcowej (przelot docelowy 306 km i przewyższenie 5510 m)[2]. W II Szybowcowych Mistrzostwach Polski w 1955 roku w Lisich Kątach zajął 6 miejsce w kategorii szybowców dwumiejscowych. W III Szybowcowych Mistrzostwach Polski w 1956 roku w Jeleniej Górze zajął 2 miejsce[1].

Aktywnie działał w środowisku lotniczym, w 1956 roku został wybrany na członka komisji restytucyjnej Aeroklubu Rzeczypospolitej Polskiej. Na zebraniu Aeroklubu PRL, odbywającym się w dniach 16–17 grudnia 1956 roku, został wybrany do Zarządu Głównego tej organizacji[2]. W latach 1958–1959 był wiceprezesem Aeroklubu Warszawskiego, w latach 1956–1959 członkiem Zarządu Głównego APRL, 1959–1960 członkiem Komisji Rewizyjnej APRL, 1956–1963 członkiem Komisji Szybowcowej APRL oraz w latach 1958–1963 wiceprzewodniczącym Komisji Balonowej APRL[2]. W 1961 roku wystąpił z propozycją utworzenia w Aeroklubie PRL Komisji Sportowej wzorowanej na przedwojennej Komisji Lotnictwa Sportowego[2].

W 1957 roku zdobył Złotą Odznakę Szybowcową z trzema diamentami (odznaka nr 26) za przelot otwarty na szybowcu A-9 na trasie Warszawa – Szalamy (678,5 km)[1]. W tym samym roku został mu przyznany tytuł Mistrza Sportu w szybownictwie.

W 1958 roku rozpoczął szkolenie balonowe i 27 maja 1959 roku uzyskał uprawnienia pilota balonowego[7]. Od 1961 roku był wiceprzewodniczącym Komisji Balonowej Aeroklubu PRL[3]. W 1960 roku w I Krajowych Zawodach Balonów Wolnych im. Franciszka Hynka zajął I miejsce po przeleceniu 221 km w czasie 5 h 28 min[2]. W 1961 roku zajął I miejsca podczas Zawodów Balonowych o puchar Międzynarodowych Targów Poznańskich, Międzynarodowych Zawodów Balonowych Trophee du Balon Libre w Groningen oraz podczas II Krajowych Zawodach Balonów Wolnych im. Franciszka Hynka[3].

W 1962 roku podczas próby wyrwania z lotu nurkowego na szybowcu Zefir 2A doszło do urwania skrzydeł i przy ratowaniu się na spadochronie złamał nogę[1].

W kwietniu 1963 roku podjął się badania drgań występujących na szybowcu SZD-21 Kobuz-2 o znakach rejestracyjnych SP-1990. 20 kwietnia, w trakcie pomiarów drgań, doszło do flatteru i jedno skrzydło uległo urwaniu w locie. Sławomir Makaruk nie zdołał uratować się na spadochronie – zginął w szczątkach szybowca w okolicach Bielska-Białej[1]. Prawdopodobnie aparatura pomiarowa, którą miał przymocowaną do kolana, uniemożliwiła mu wydostanie się z kabiny szybowca[8]. Do przedwczesnej śmierci wylatał 2045 godzin na szybowcach, 411 godziny na samolotach i wykonał 83 loty balonowe[3].

Łącznie prowadził próby 27 typów szybowców, w tym[1]:

Dokonał też oblotu prototypu PZL M-3 Pliszka (dziewiczy lot).

Był mężem mgr inż. lotnictwa Wiesławy Łaneckiej-Makaruk i ojcem Sławomira, znanego podróżnika, nurka, ratownika górskiego, fotografa.

Został pochowany w kwaterze lotniczej cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie (kwatera B12-8-27)[9]. Podczas pogrzebu nad grobem przeleciał klucz samolotów sportowych i wojskowych.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Był odznaczony Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi oraz pośmiertnie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[10].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945–2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 190.
  2. ↑ a b c d e f g Tomasz Demidowicz: Sławomir Makaruk (1932–1963). „Podlaski Kwartalnik Kulturalny”. 3/96, s. 12–19, lipiec, sierpień, wrzesień 1996. Warszawa: Regionalny Ośrodek Kultury w Białej Podlaskiej. ISSN 1234-6160. 
  3. ↑ a b c d e Jerzy Ryszard Konieczny, Tadeusz Malinowski, Mała encyklopedia lotników polskich, Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1983, s. 104–107, ISBN 83-206-0337-4, OCLC 830230270.
  4. ↑ Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950.
  5. ↑ Znani absolwenci XIV Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica w Warszawie [dostęp 2023-10-10].
  6. ↑ Wiśniowski 2016 ↓, s. 95.
  7. ↑ Historia Aeroklubu Warszawskiego. [dostęp 2018-10-23]. (pol.).
  8. ↑ Andrzej Glass, Tomasz Murawski (praca zbiorowa), Polskie szybowce 1945–2011. Problemy rozwoju, Wydawnictwo SCG, Bielsko-Biała 2012, ISBN 978-83-932826-0-9, s. 171.
  9. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  10. ↑ Skrzydlata Polska i 44'1972 ↓, s. 7.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sławomir_Makaruk_(lotnik)&oldid=71778269”