Słutowo
53°17′04″N 15°36′04″E/53,284444 15,601111| osada | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
103 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2007) |
72 |
| Strefa numeracyjna |
95 |
| Kod pocztowy |
73-210[2] |
| Tablice rejestracyjne |
ZCH |
| SIMC |
0186358 |
Położenie na mapie gminy Recz  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu choszczeńskiego  | |
| 53°17′04″N 15°36′04″E/53,284444 15,601111[1]
| |
Słutowo (niem. Steinberg) – osada sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie choszczeńskim, w gminie Recz. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego. W roku 2007 osada liczyła 72 mieszkańców.
Geografia[edytuj | edytuj kod]
Osada leży ok. 3,5 km na północny wschód od Recza, przy drodze krajowej nr 10, przy linii kolejowej nr 403, między Reczem a Żółwinem.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Osada o metryce średniowiecznej, po raz pierwszy wymieniana w źródłach w 1337 r. zasiedlona przez kolonistów niemieckich. Od połowy XIV wieku należała do rodu von Wedel. Przypuszczalnie na przełomie XV / XVI wieku w Słutowie został wzniesiony kamienny kościół. Folwark jest wzmiankowany już w 2. poł. XVI wieku. Jako właściciel wymieniany jest Hasso von Wedel, któremu margrabia darował 15 łanów. Jego spadkobierca Berndt von Wedel, żonaty z Anną Marią z domu von Flemming został upamiętniony na dzwonie kościelnym z 1608 r. Podczas wojny trzydziestoletniej (1618 - 1648) Słutowo, podobnie jak inne wsie Ziemi Reczańskiej, uległa spustoszeniu. Pod koniec XVII wieku osada przeszła na własność rodu von Blankensee, wywodzącej się z Płotna. W 2. poł. XVIII wieku osada należała do Friedricha W. von Blankensee - królewskiego nadleśniczego, który zmarł bezpotomnie, pochowany w 1803 r. na cmentarzu przykościelnym, majątek przeszedł na inną linię rodu (z Ogard). W 1828 r. dobra słutowskie nabył mieszczanin Franz Heinrich Haken. W 1841 r. jego syn wykupił wszystkie gospodarstwa chłopskie i systematycznie podnosił wartość majątku. W tym okresie wzniesiono nowe budynki gospodarcze, wprowadzono hodowlę owiec na szeroka skalę, podaje się, że działała tutaj szkoła. Na przełomie XIX / XX wieku w osadzie działały dwa zakłady kamieniarskie (tłuczeń drogowy, budulec). Własnością rodziny Hakenów folwark pozostał do końca II wojny światowej. Po 1945 r. majątek upaństwowiono, w następnych latach jako Państwowe Gospodarstwo Rolne wchodził w skład Kombinatu Państwowych Gospodarstw Rolnych w Choszcznie – Zakładu Rolnego w Reczu. Następnie w zasobach Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa – większość budynków opuszczona, część zrujnowana. Dwór częściowo rozebrany już w latach 1981 - 1982, resztki w postępującej ruinie[3].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[4][5]:
- kościół pw. Przemienienia Pańskiego z XV/XVI wieku. Kościół filialny, rzymskokatolicki należący do parafii pw. Chrystusa Króla w Reczu, dekanatu Choszczno, archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej. Na wieży kościoła znajduje się dzwon z 1608 roku wykonany przez stargardzkiego ludwisarza Joahima Karstede[6].
- cmentarz przy kościele, nieczynny.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 125025
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1180 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Historia. „UMiG”. Recz.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. zachodniopomorskiego - stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 10. [dostęp 2013-04-26].
- ↑ „Zachodniopomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków”. Szczecin.
- ↑ M. Majewski Ludwisarstwo stargardzkie XVI-XVII wieku. Przyczynek do "Corpusu Campanorum Pomeranorum" [w:] Mała Ojczyzna - Wczoraj i Dziś. Materiały z sesji, Stargard 1999, s. 76
