ČKD 705.9

ČSD/ČD: T 47.0 / TU 47.0 / 705.9
SŻD: TU3 (ТУ3)^[1]
	; Lokomotywa 705.914
Producent	ČKD
Lata budowy	1954–1958
Układ osi	Bo’Bo’
	Wymiary
Masa służbowa	32 000 kg
Długość	12 730 mm
Szerokość	2422 mm
Wysokość	3370 mm
	Napęd
Trakcja	spalinowa
Typ silników	12V170DR (V12)
Pojemność zbiorników paliwa	450 kg
	Parametry eksploatacyjne
Moc znamionowa	350 KM
Rodzaj przekładni	elektryczna
Prędkość konstrukcyjna	50 km/h
Nacisk osi na szyny	8 t
	Parametry użytkowe
Sterowanie wielokrotne	jest
	Multimedia w Wikimedia Commons

Seria 705.9, do 1988: T 47.0 lub TU 47.0 – wąskotorowa (tor o rozstawie 750/760 mm) lokomotywa spalinowa z przekładnią elektryczną, produkcji czechosłowackiej. Używana także w ZSRR jako TU3 (ros. ТУ3). Służy do prowadzenia pociągów osobowych i towarowych.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Lokomotywa była skonstruowana i produkowana w czeskich zakładach ČKD Sokolovo, w latach 1954–1958. Zbudowano 21 sztuk dla kolei czechosłowackich ČSD, oznaczonych jako seria TU 47.0 lub T 47.0, a od 1988 roku – seria 705.9. Dalsze 45 sztuk zbudowano dla ZSRR, gdzie była eksploatowana jako seria TU3. Czeskie lokomotywy miały rozstaw toru 760 mm (jedna 750 mm), a radzieckie – 750 mm.

Obecnie (2009) część lokomotyw pozostaje użytkowana w Czechach, przez koleje czeskie ČD (na trasie Třemešná ve Slezsku – Osobłoga) oraz przez Jindrzichohradeckie Koleje Lokalne (JHMD – Jindřichohradecké místní dráhy, na trasie Jindřichův Hradec – Obrataň – Nová Bystřice). Z krajów poradzieckich, ostatnia lokomotywa TU3 była używana na lwowskich dziecięcych kolejach na Ukrainie^[1].

Na linii Třemešná ve Slezsku – Osoblaha zostały dostarczone cztery lokomotywy T47.013, 14, 16 i 17 w 1958 roku, później przenumerowane na 705.913, 914, 916, 917. W 2014 roku wycofano pierwszą lokomotywę nr 16, a od 2019 roku pozostała tam jedna lokomotywa nr 13^[2].

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

Lokomotywa ma nadwozie typu wagonowego, z dwiema kabinami maszynisty na obu końcach. Nadwozie opiera się na dwóch dwuosiowych wózkach (układ osi Bo’Bo’). Napęd lokomotywy stanowi silnik wysokoprężny 12V170DR, w układzie V12, o mocy maksymalnej 350 KM, napędzający prądnicę prądu stałego. Spalinowóz może być używany w trakcji podwójnej, ze sterowaniem z jednej lokomotywy. Kabiny maszynisty są dość ciasne, lecz nietypową cechą jest wyposażenie lokomotywy w przedział służbowy^[1].

Ujemną cechą lokomotywy był duży minimalny promień pokonywanych łuków – 70 m oraz stosunkowo duży nacisk na oś, ograniczające jej zastosowanie na niektórych trasach^[1]. Dlatego też nie zyskały większego rozpowszechnienia w ZSRR.