Taśma filmowa
Taśma filmowa, błona filmowa – perforowany, światłoczuły nośnik filmu, negatyw lub kopia pokazowa pozytywowa – najczęściej o szerokości 35 mm, ale także 16, 8 lub 70 mm.
Najpopularniejsi producenci materiałów filmowych to: Kodak, Fujifilm, Agfa i (dawniej w NRD) ORWO. Podłożem (mechanicznym nośnikiem) światłoczułej emulsji filmowej stosowanym w przeszłości był łatwopalny celuloid, obecnie stosowane są trudnopalne podłoża na bazie octanu celulozy bądź ostatnio poliesterów.
Film jest zapisany na taśmie w postaci pojedynczych klatek – zwanych kadrami, które przesuwane są w projektorze kinowym z prędkością 24 klatek na sekundę (w epoce kina niemego było to 16 klatek na sek.). Oprócz obrazu z boku kadru znajduje się ścieżka dźwiękowa. Perforacja natomiast służy do przesuwania taśmy wewnątrz kamery (podczas naświetlania) lub projektora (podczas wyświetlania). Coraz rzadziej stosowane są taśmy o innej szerokości – 70 mm, 16 mm, 8 mm i Super 8 mm.
W ciągu ponad stu lat istnienia kinematografii wymyślono wiele formatów zapisu obrazu na taśmie filmowej. Format standardowy to klatka w proporcjach 1,37:1. W latach 60 XX w. i 70 XX w. popularny był format panoramiczny CinemaScope z proporcjami obrazu – 2,35:1. Obecnie w kinach powszechnie stosuje się tzw. kaszetę z proporcjami obrazu 1,85:1 lub 1,66:1. Taśma 70 mm znalazła zastosowanie m.in. przy wyświetlaniu obrazów (tradycyjnych i trójwymiarowych) w systemie IMAX. Ekran ma tu proporcje 1,43:1, kadr ustawiony jest poziomo, a nie pionowo jak na taśmie 35 mm.
Fakty[edytuj | edytuj kod]
- W najpowszechniejszym standardzie kinowym (taśma 35 mm) jedna sekunda filmu mieści się na 40 cm taśmy, co dla 120-minutowego filmu daje całkowitą długość taśmy filmowej około 2,88 kilometrów.
- Nowa taśma filmowa 35 mm pozwala wyświetlić obraz o jakości odpowiadającej obrazowi cyfrowemu składającemu się z 10 mln pikseli[potrzebny przypis].