Taśma filmowa
Taśma filmowa, błona filmowa – perforowany, światłoczuły nośnik filmu, negatyw lub kopia pokazowa pozytywowa – najczęściej o szerokości 35 mm, ale także 16, 8 lub 70 mm.
Najpopularniejsze firmy produkujące materiały filmowe to: Kodak, Fujifilm, Agfa i post NRD-owska ORWO. Podłożem (mechanicznym nośnikiem) taśmy filmowej stosowanym w przeszłości był łatwopalny celuloid, obecnie stosowane są trudnopalne podłoża na bazie octanu celulozy bądź ostatnio poliesterów.
Na taśmie film jest zapisany w postaci pojedynczych klatek – kadrów, przesuwających się w projektorze kinowym z prędkością 24 klatek na sekundę (w epoce kina niemego było to 16 klatek na sek.). Oprócz obrazu z boku kadru znajduje się ścieżka dźwiękowa. Perforacja natomiast służy do przesuwania taśmy wewnątrz projektora lub kamery. Obecnie już coraz rzadziej są stosowane inne szerokości taśmy – 70 mm, 16 mm, 8 mm i Super 8 mm.
W ciągu ponad stu lat istnienia kinematografii wymyślono wiele formatów zapisu obrazu na taśmie filmowej. Format standardowy to klatka w proporcjach 1,37:1. W latach 60. i 70. popularny był format panoramiczny CinemaScope z proporcjami obrazu – 2,35:1. Obecnie w kinach powszechnie stosuje się tzw. kaszetę z proporcjami obrazu 1,85:1 lub 1,66:1. Taśma 70 mm znalazła zastosowanie m.in. przy wyświetlaniu obrazów (tradycyjnych i trójwymiarowych) w systemie IMAX. Ekran ma tu proporcje 1,43:1, kadr ustawiony jest poziomo, a nie pionowo jak na taśmie 35 mm.
Fakty[edytuj | edytuj kod]
- W najpowszechniejszym standardzie kinowym (taśma 35 mm) jedna sekunda filmu mieści się na 40 cm taśmy, co dla 120-minutowego filmu daje całkowitą długość taśmy filmowej około 2880 metrów.
- Nowa taśma filmowa 35 mm pozwala wyświetlić obraz o jakości odpowiadającej obrazowi cyfrowemu składającemu się z 10 mln pikseli[potrzebny przypis].
