Tadeusz Filipowicz

Tadeusz Justyn Filipowicz
	podpułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia	26 września 1887 ; Trembowla, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 ; Charków, USRR, ZSRR
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Jednostki	5 Pułk Artylerii Polowej (1918–1919)
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Tadeusz Justyn Filipowicz (ur. 26 września 1887 w Trembowli, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Antoniego i Justyny z Derpowskich. Był starszym bratem Pawła (1897-1940), podpułkownika artylerii, również zamordowanego w 1940 roku przez NKWD w Charkowie i Juliana (1895-1945), w kampanii wrześniowej dowódcy Wołyńskiej Brygady Kawalerii.

Tadeusz studiował w Akademii Rolniczej w Dublanach. W latach 1914–1918 walczył w szeregach armii Austro-Węgier. 1 listopada 1916 roku został mianowany porucznikiem w korpusie oficerów rezerwy artylerii. W 1918 roku jego oddziałem macierzystym był 30 pułk artylerii ciężkiej polowej^[1].

W 1918 roku zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego, brał udział w obronie Lwowa, a następnie został skierowany do 5 pułku artylerii polowej, w szeregach którego walczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku, został zweryfikowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i w 1921 roku został przeniesiony do rezerwy. Dyplom inżyniera rolnika uzyskał na Politechnice Lwowskiej^[2].

Po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany potajemnie w Piatichatkach w mogile zbiorowej. Obecnie spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika^[3]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1068, 1275.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 8 lutego 1933 roku, s. 23.
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2641 z 22 lutego 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 8 poz. 240
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 24.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 114.
Rocznik Oficerski 1923 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 724, 836;
Rocznik Oficerski 1924 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 646, 762;
Rocznik Oficerski Rezerw 1934 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1934, s. 133, 1034;
Ogrody Wspomnień – Tadeusz Justyn Filipowicz [dostęp 2012-05-217]

[CITEREFLista_starszeństwa_c._i_k._Armii19181068,_1275-1] Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1068, 1275.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_2_z_8_lutego_1933_roku,_s._23-2] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 8 lutego 1933 roku, s. 23.

[3] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[4] Dekret Wodza Naczelnego L. 2641 z 22 lutego 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 8 poz. 240

[5] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 24.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]