Tadeusz Mikulski

Tadeusz Mikulski
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	17 stycznia 1909 ; Chobotów
Data i miejsce śmierci	26 sierpnia 1958 ; Wrocław
	profesor nauk historycznych
	Specjalność: literatura
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski, Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1932 ; Uniwersytet Jagielloński
Habilitacja	1946 ; Uniwersytet Wrocławski
Profesura	1947
	Odznaczenia

Tadeusz Mikulski (ur. 17 stycznia 1909 w Chobotowie, obwód tambowski w Rosji, zm. 26 sierpnia 1958 we Wrocławiu) – polski historyk literatury, śląskoznawca, eseista, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego.

W 1920 przyjechał do Polski^[1]. Uczył się w toruńskim gimnazjum. Publikował w prasie już od roku 1926, w wieku 17 lat. Od roku 1927 studiował na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, następnie, od 1929 na Uniwersytecie Jagiellońskim, pod opieką Ignacego Chrzanowskiego, gdzie w 1932 uzyskał stopień doktora filozofii. W latach 1932–1936 pracował w dziale starych druków Biblioteki Narodowej. Od 1936 był asystentem Juliana Krzyżanowskiego na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1937–1938 wyjechał na stypendium naukowe do Paryża.

Uczestnik kampanii wrześniowej 1939, a także obrony Warszawy. Podczas okupacji żołnierz Armii Krajowej, brał udział w tajnych kompletach. Walczył w powstaniu warszawskim (miał pseudonim „Krasicki”). Po powstaniu dostał się do niewoli niemieckiej.

Od 20 listopada 1945 pracował na Uniwersytecie Wrocławskim, w 1946 został habilitowany, w 1947 nadano mu tytuł profesora tejże uczelni. Jest współzałożycielem Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. Od 1953 był redaktorem naczelnym „Pamiętnika Literackiego”. W latach 1947–1952 był jednym z redaktorów „Zeszytów Wrocławskich”.

W 1948 otrzymał nagrodę im. miasta Wrocławia, w 1951 – nagrodę naukową II stopnia. Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1951)^[2].

W 1959 ufundowano nagrodę naukową im. Tadeusza Mikulskiego, przyznawaną przez Komitet Nauk o Literaturze Polskiej PAN.

Doceniając zasługi profesora Tadeusza Mikulskiego dla Wrocławia, nazwano jego imieniem ulicę na Oporowie^[3], przy której mieszkał, jak i salą czytelnianą Zakładu Historii Literatury Uniwersytetu Wrocławskiego. 1 października 1966 roku imieniem Tadeusza Mikulskiego została nazwana Wojewódzka i Miejska Biblioteka Publiczna we Wrocławiu.

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

1950 – Spotkania wrocławskie
1956 – Ze studiów nad oświeceniem
1960 – W kręgu oświeconych
1961 – Temat Wrocław
1964 – Rzeczy staropolskie
1976 – Miniatury krytyczne

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Słownik biograficzny historii Polski. Wrocław, Warszawa, Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2005, s. 1767. ISBN 83-04-04692-X.
↑ M.P. z 1951 r. nr 74, poz. 1007.
↑ Ulica Mikulskiego Tadeusza na wrocławskim Oporowie. [w:] Wratislaviae Amici [on-line].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Księga wspomnień. O zmarłych pracownikach powojennej polonistyki wrocławskiej, red. M. Ursel, Wrocław 2002
Z. Hierowski, O Tadeuszu Mikulskim i jego "Spotkaniach wrocławskich, [w:] T. Mikulski, Spotkania wrocławskie, Katowice 1966 (wyd. 3)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Józef Gierowski, TADEUSZ MIKULSKI (17 I 1909— 26 VII 1958 na stronie: https://web.archive.org/web/20190815142747/http://sobotka.uni.wroc.pl/pl/

[1] Słownik biograficzny historii Polski. Wrocław, Warszawa, Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2005, s. 1767. ISBN 83-04-04692-X.

[2] M.P. z 1951 r. nr 74, poz. 1007.

[3] Ulica Mikulskiego Tadeusza na wrocławskim Oporowie. [w:] Wratislaviae Amici [on-line].

[1]

[2]

[3]