Przejdź do zawartości

Tadeusz Błaszkiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Błaszkiewicz
Biskup tytularny Bisuldino
Deo et hominibus
Bogu i ludziom
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

21 września 1916
Przemyśl

Data i miejsce śmierci

7 czerwca 1993
Przemyśl

Miejsce pochówku

cmentarz Główny w Przemyślu

Biskup pomocniczy przemyski
Okres sprawowania

1970–1991

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

19 czerwca 1949

Nominacja biskupia

6 czerwca 1970

Sakra biskupia

29 czerwca 1970

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

29 czerwca 1970

Miejscowość

Przemyśl

Miejsce

bazylika katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela

Konsekrator

Ignacy Tokarczuk

Współkonsekratorzy

Jerzy Ablewicz
Jan Nowicki

Tadeusz Bogusław Błaszkiewicz[1] (ur. 21 września 1916 w Przemyślu, zm. 7 czerwca 1993 tamże) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy przemyski w latach 1970–1991, od 1991 biskup pomocniczy senior diecezji przemyskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 21 września 1916 w Przemyślu[1] Dorastał w Husowie[1], gdzie w miejscowej szkole powszechnej pracowali jego rodzice[2]. W latach 1927–1935 kształcił się w Gimnazjum oo. Jezuitów w Chyrowie, gdzie złożył egzamin dojrzałości. Następnie odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych przy 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu, po czym w 1936 podjął studia w zakresie filologii klasycznej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 jako żołnierz I Batalionu 17 Pułku Piechoty Armii „Karpaty”. Po rozwiązaniu pułku brał udział w działalności konspiracyjnej, należał do Armii Krajowej, kształcił młodzież w ramach tajnego nauczania. W 1944 rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w przemyskim Wyższym Seminarium Duchownym (z siedzibą w Brzozowie), które ukończył w 1949. Święceń prezbiteratu udzielił mu 19 czerwca 1949 biskup diecezjalny przemyski Franciszek Barda. W latach 1950–1952 kontynuował studia w zakresie pedagogiki na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, które ukończył uzyskaniem magisterium z filozofii[1].

W 1949 był wikariuszem w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Rakszawie. Pracował jako referent kurii biskupiej, był ojcem duchownym wizytek w Jaśle. W Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu pełnił funkcję prefekta, prowadził również zajęcia z psychologii, pedagogiki, języka łacińskiego i języka greckiego[1].

6 czerwca 1970[3] został mianowany biskupem pomocniczym diecezji przemyskiej ze stolicą tytularną Bisuldino[1]. Święcenia biskupie otrzymał 29 czerwca 1970 w bazylice katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Jana Chrzciciela w Przemyślu. Głównym konsekratorem był Ignacy Tokarczuk, biskup diecezjalny przemyski, któremu asystowali Jerzy Ablewicz, biskup diecezjalny tarnowski, i biskup Jan Nowicki, administrator apostolski w Lubaczowie[1]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Deo et hominibus” (Bogu i ludziom)[4]. W latach 1970–1991 sprawował urząd wikariusza generalnego diecezji. W kurii biskupiej był przewodniczącym wydziału nauki chrześcijańskiej (katolickiej), wiceprzewodniczącym wydziału liturgiczno-sakramentalnego, członkiem komisji liturgicznej, referentem ds. żeńskich zgromadzeń zakonnych i egzaminatorem prosynodalnym. Należał do kolegium konsultorów, rady kapłańskiej i rady duszpasterskiej[1]. W lutym 1981 poparł strajk rolników w Rzeszowie. W czasie stanu wojennego był współorganizatorem pomocy dla internowanych w ośrodkach odosobnienia w Uhercach i Załężu, w diecezji przemyskiej pełnił funkcję przewodniczącego Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. Organizował i celebrował msze za ojczyznę i rocznicowe, uczestniczył w spotkaniach duszpasterstw ludzi pracy i rolników[5]. W 1970 został kanonikiem gremialnym (następnie dziekanem, a w 1983 prepozytem) przemyskiej kapituły katedralnej. Ze względów zdrowotnych od 1988 nie brał czynnego udziału w działalności biskupa pomocniczego. 9 listopada 1991 została przyjęta jego rezygnacja z tych obowiązków[1].

W Episkopacie Polski był delegatem ds. Duszpasterstwa Służby Liturgicznej i opiekunem Ruchu Światło-Życie, należał także do Komisji ds. Liturgii i Komisji ds. Powołań Duchownych[1]. W 1984 asystował podczas sakry biskupa pomocniczego przemyskiego Stefana Moskwy[6].

Zmarł 7 czerwca 1993 w Przemyślu. 9 czerwca 1993 został pochowany w grobowcu kapituły rzymskokatolickiej na cmentarzu Głównym w Przemyślu[1].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

W 2009 prezydent RP Lech Kaczyński nadał mu pośmiertnie Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 20–21. ISBN 83-7052-900-3.
  2. G. Delmanowicz: Nota biograficzna Tadeusza Błaszkiewicza na stronie archidiecezji przemyskiej. przemyska.pl (arch.). [dostęp 2021-07-29].
  3. P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 33. ISBN 83-211-1311-7.
  4. K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 186. ISBN 83-7052-900-3.
  5. M. Krzysztofiński: Tadeusz Błaszkiewicz. encysol.pl. [dostęp 2020-12-13].
  6. Tadeusz Błaszkiewicz. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2016-05-03]. (ang.).
  7. M.P. z 2010 r. nr 24, poz. 221. [dostęp 2016-05-03].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]