Tadeusz Czosnowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Józef Czosnowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 listopada 1875
Królestwo Polskie, Warszawa

Data i miejsce śmierci

11 września 1963
Włochy, Turyn

Zawód, zajęcie

przedsiębiorca budowlany

Tadeusz Józef Czosnowski h. Kolumna (ur. 8 listopada 1875 w Warszawie, zm. 11 września 1963 w Turynie) – polski przedsiębiorca budowlany, właściciel biura architektoniczno-budowlanego.

Tadeusz Czosnowski z córką Haliną (1909)

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Władysława Leona Czosnowskiego i Karoliny Cecylii z Paulów. Ukończył szkołę realną Józefa Pankiewicza, po czym przystąpił do egzaminu dojrzałości, który zdał w 1892. Przez trzy lata uczęszczał do Szkoły Podmistrzów Mularskich, która działała przy Cechu Mularzy-Chrześcijan[1]. Ponadto brał udział w licznych kursach związanych z budownictwem. Praktyczną naukę zawodu zdobywał w przedsiębiorstwie budowlanym Władysława Czosnowskiego i na budowach prowadzonych przez jego wspólników. Po wyzwoleniu się na majstra, co miało miejsce 24 października 1901, zaczął samodzielnie kierować budowami prowadzonymi przez firmę ojca. Z czasem stał się jego najbliższym współpracownikiem, a od 1909 był faktycznym kierownikiem firmy. Gdy w 1916 zmarł Władysław Czosnowski, Tadeusz przejął po nim prowadzenie firmy. Do 1939 jego głównym zajęciem było zarządzanie przedsiębiorstwem oraz działalność społeczna (patrz niżej).

Po rozpoczęciu okupacji hitlerowskiej Tadeusz Czosnowski został aresztowany i przebywał w więzieniu śledczym.

Od 1949 do 1956 był inspektorem technicznym w warszawskim Banku Inwestycyjnym. W 1958 opuścił kraj i zamieszkał u córki Haliny w Turynie, gdzie zmarł w 1963. Spoczywa na cmentarzu w Casalborgone.

Był dwukrotnie żonaty: od 1900 z Wiktorią Makowską (zm. 1920), od 1927 z Karoliną z Junosza-Stępkowskich v. Rybke.

Przedsiębiorstwo budowlane[edytuj | edytuj kod]

Od 1916 Tadeusz Czosnowski był dyrektorem i współwłaścicielem firmy, jego wspólnikiem był szwagier Michał Antoni Makowski. Firma zmieniła nazwę na Biuro Budowlane T. Czosnowski i Ska. Firma znakomicie prosperowała do wybuchu I wojny światowej, a następnie kontynuowała wcześniej rozpoczęte budowy. Po wyzwoleniu kraju działalność firmy ponownie uległa ożywieniu. Oficjalnie przedsiębiorstwo działało do 1945.

Działalność budowlana firmy[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym etapem działalności Tadeusza Czosnowskiego było kierowanie budowami prowadzonymi przez przedsiębiorstwo należącego do ojca oraz przez firmy jego wspólników. W tym czasie prowadził on budowy:

Po śmierci Władysława Czosnowskiego firma zarządzana przez Tadeusza prowadziła budowę wielu obiektów w Warszawie, m.in.:

Pozostałe obiekty[edytuj | edytuj kod]

Działalność społeczna[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Czosnowski podobnie jak jego ojciec był zaangażowany w działalność społeczną. Od 1913 przez sześć lat był ławnikiem w sądzie okręgowym i apelacyjnym, a następnie przewodniczył komisji wyborczej do Sądu Ustawodawczego oraz do rady miejskiej m. st. Warszawy. Był założycielem Koła im. Stanisława Staszica działającego w ramach Polskiej Macierzy Szkolnej, w późniejszym czasie zainicjował powstanie przy Kole szkoły tzw. Rzemieślników Warszawskich, w której był przewodniczącym zarządu. Bardzo ważną rolę w życiu Tadeusza zajmował udział w organizacjach zawodowych, a szczególnie Stowarzyszeniu Zawodowym Przemysłowców Budowlanych. Z ramienia tej organizacji był stałym delegatem do Rady Towarzystwa Przemysłowców Królestwa Polskiego, pełnił tam funkcję sekretarza zarządu do 1917, a następnie w 1919, 1925 i 1928. Był również stałym delegatem Stowarzyszenia do Izby Przemysłowo-Handlowej, w której był radcą. Ponadto uczestniczył jako członek w działających w ramach Stowarzyszenia komisjach, m.in. pracy i cennikowej. W maju 1917 był organizatorem I Zjazdu Przemysłowców Budowlanych, a w 1922 podczas II zjazdu pełnił funkcję członka Komitetu Wykonawczego. Od 1927 uczestniczył w pracach Komitetu Dyskontowego Banku Polskiego, a równolegle był członkiem komitetu redakcyjnego Przeglądu Budowlanego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Stanisław Domaradzki, Pięćdziesiąt lat Szkoły Podmistrzów Mularskich prowadzonej przez Cech Mularzy Chrześcijan w Warszawie. Rok 1895–1935, Wyd. Cechu Mularzy Chrześcijan Warszawa 1936

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]