Tadeusz Dzieduszycki (1841–1918)

Tadeusz Piotr Dzieduszycki
	; Sas (herb szlachecki)
Data i miejsce urodzenia	27 września 1841 ; Niesłuchów
Data i miejsce śmierci	5 sierpnia 1918 ; Lwów
Ojciec	Kazimierz Adam Dzieduszycki
Matka	Róża z Matkowskich
Żona	Anna Dzieduszycka (1859–1917)
Dzieci	Paweł, Włodzimierz, Stanisław, Kazimierz, Róża, Klementyna (zakonnica) Maria (1893-1918) po mężu Grabińska

Tadeusz Piotr Dzieduszycki (ur. 27 września 1841 w Niesłuchowie, zm. 5 sierpnia 1918 we Lwowie) – hrabia^[1], II ordynat poturzycko-zarzecki^[2], poseł do Sejmu Krajowego Galicji IV i V kadencji (1877–1889), starosta zaleszczycki w roku 1882.

Życiorys

Był synem Kazimierza i Róży z Matkowskich. Po zakończeniu nauk w Theresianum w Wiedniu powrócił do Galicji, za udział w organizowaniu obchodów patriotycznych w 1861 znalazł się w więzieniu, ponownie trafił za kratki za organizowanie pomocy dla powstańców styczniowych w 1863. Po upadku powstania zajął się najpierw prowadzeniem rodzinnego majątku, a później wyjechał do Lwowa obejmując posadę urzędnika bankowego. Za namową namiestnika Galicji Agenora Gołuchowskiego ukończył uzyskując tytuł doktora studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim. Pracował w Ministerstwie Skarbu, a później w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych w Wiedniu gdzie został dyrektorem departamentu do spraw Galicji. W 1882 wrócił do kraju gdzie został starostą powiatowym w Zaleszczykach, w 1900 został dziedzicznie członkiem Izby Panów. Będąc posłem Sejmu Krajowego pracował nad zagadnieniami ekonomicznymi i uprzemysłowieniem Galicji. Z jego inicjatywy powstała między innymi fabryka wagonów i lokomotyw w Sanoku. Do 13 czerwca 1909 był członkiem rady nadzorczej Pierwszego Galicyjskiego Towarzystwa Akcyjnego Budowy Wagonów i Maszyn w Sanoku^[3].

W 1879 poślubił daleką krewną Annę Dzieduszycką (1859–1917) córkę Włodzimierza zostając usynowionym przez teścia zajął się opracowaniem statutu ordynacji Poturzycko-Zarzeckiej zatwierdzonej przez rząd austriacki w 1893. Po śmierci teścia w 1899 został II ordynatem dziedzicząc majątek oraz Muzeum im. Dzieduszyckich we Lwowie^[4].

Z małżeństwa z Anną (1859–1917, córka Włodzimierza Dzieduszyckiego) miał czterech synów: Pawła, Włodzimierza, Stanisława i Kazimierza oraz trzy córki: Różę, Klementynę (została zakonnicą) oraz Marię (1893-1918) żonę Stanisława Grabińskiego.

Przypisy

↑ Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 357.
↑ Kazimierz Karolczak: Muzeum Dzieduszyckich w Zarzeczu. dzieduszyccy.pl. [dostęp 2019-05-06].
↑ L. 251. „Przegląd Prawa i Administracyi-Zbiór ogłoszeń firmowych trybunałów handlowych”. Nr 11, s. 106, 1909.
↑ Śp. Tadeusz hr. Dzieduszycki, „Rozprawy i Wiadomości z Muzeum im. Dzieduszyckich” (Tom IV), 1918, s. 4-5 .

Bibliografia

StanisławS. Grodziski StanisławS., Sejm Krajowy Galicyjski 1861-1914, Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1993, ISBN 83-7059-052-7, OCLC 830051670 .
„Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1879”
Gabriel Brzęk – „Muzeum im. Dzieduszyckich we Lwowie i jego Twórca” wyd. Lublin 1994

[ab-1] Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 357.

[2] Kazimierz Karolczak: Muzeum Dzieduszyckich w Zarzeczu. dzieduszyccy.pl. [dostęp 2019-05-06].

[3] L. 251. „Przegląd Prawa i Administracyi-Zbiór ogłoszeń firmowych trybunałów handlowych”. Nr 11, s. 106, 1909.

[4] Śp. Tadeusz hr. Dzieduszycki, „Rozprawy i Wiadomości z Muzeum im. Dzieduszyckich” (Tom IV), 1918, s. 4-5 .

[1]

[2]

[3]

[4]