Tadeusz Dziurzyński
 podporucznik piechoty rezerwy
| |
| Data urodzenia |
27 sierpnia 1912 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1938–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
Tadeusz Jan Dziurzyński (ur. 27 sierpnia 1912[1], zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podporucznik piechoty rezerwy magister Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Alojzego[2]. Był młodszym bratem Stanisława[3][4], który także został zamordowany w Charkowie[5]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1938 i 11. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[1]. Jesienią 1938, jako oficer rezerwy został powołany do służby czynnej. Od 15 września 1938 do 30 stycznia 1939 był słuchaczem IX Kursu aplikacyjnego oficerów młodszych w Centrum Wyszkolenia Żandarmerii w Grudziądzu[6][3]. Po ukończeniu kursu skierowany został na praktykę w 10 Dywizjonie Żandarmerii w Przemyślu[7]. W czasie kampanii wrześniowej dowodził plutonem pieszym żandarmerii nr 24[8].
Dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku[9]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[2]. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień porucznika[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie
- Zbrodnia katyńska
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 219.
- ↑ a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 105.
- ↑ a b Srebałowicz 1990 ↓, s. 49.
- ↑ Morelewski 1995 ↓, s. 68.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 104.
- ↑ Suliński 1996 ↓, s. 45.
- ↑ Suliński 1996 ↓, s. 47.
- ↑ Suliński 2003 ↓, s. 304-305.
- ↑ Roman 1996 ↓, s. 341.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Jan F. Morelewski: Pokolenie akowskie. Bydgoszcz: Towarzystwo Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej Oddział W Bydgoszczy, 1995. ISBN 83-903133-1-6.
- Wanda Roman. Żandarmi polscy zamordowani na Wschodzie. Wrzesień 1939-maj 1940. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (157), 1996. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny. ISSN 0043-7182.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Leopold Srebałowicz: Kurs Aplikacyjny Żandarmerii 1938. W: Władysław Wierzbicki: Przyczynki do historii Żandarmerii odrodzonego Wojska Polskiego. Londyn: Koło Oddziałowe Stowarzyszenia Polskich Kombatantów nr 106 „Żandarm”, 1990.
- Jan Suliński: Historia szkół Żandarmerii w latach 1918–1995. Rys historyczno-organizacyjny. Warszawa: 1996.
- Jan Suliński: Żandarmeria organ bezpieczeństwa armii 1918-1945. Warszawa: Kompas II, 2003. ISBN 83-912638-5-1.