Tadeusz Hołuj

Tadeusz Hołuj
Data i miejsce urodzenia	23 listopada 1916 ; Kraków
Data i miejsce śmierci	23 października 1985 ; Kraków
	Poseł na Sejm PRL VI i VII kadencji
Okres	od 1972; do 1980
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Cmentarz Rakowicki.
Grób Tadeusz Hołuja

Tadeusz Hołuj (ur. 23 listopada 1916 w Krakowie, zm. 23 października 1985 tamże) – polski pisarz, publicysta i polityk.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Uczęszczał do gimnazjum w Jaśle. Przed II wojną światową był współredaktorem „Naszego Wyrazu”. Studiował prawo i polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Z tego okresu pochodzą jego zbiory poezji: Dziewczyno, Płyniemy naprzód (1938), Płonące ścieżki (1938).

Wiosną 1939 był spikerem audycji polskich w radiu niemieckim^[1].

W 1939 uczestniczył w wojnie obronnej. W czasie okupacji był członkiem Związku Walki Zbrojnej. W 1942 został aresztowany i osadzony w niemieckim obozie Auschwitz. Był członkiem Komitetu Naczelnego Grupy Bojowej Oświęcim. Przebywał w różnych obozach koncentracyjnych do końca wojny.

Po wojnie był działaczem politycznym i społecznym, członkiem Polskiej Partii Robotniczej i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Zasiadał w plenum Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie. Był posłem na Sejm PRL VI i VII kadencji. Od 1957 do 1967 pełnił funkcję sekretarza generalnego Międzynarodowego Komitetu Oświęcimskiego. Był współzałożycielem krakowskiego lewicowego klubu Kuźnica. Zasiadał w radzie naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację oraz w zarządzie głównym Związku Literatów Polskich.

Pochowany na cmentarzu Rakowickim^[2].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Debiutował tomikami: Dziewczyno, Płyniemy naprzód (1938), Płonące ścieżki (1938). W 1942 napisał konspiracyjny Marsz triumfalny.

Po wojnie tworzył powieści historyczne nawiązujące do początków ruchu rewolucyjno-socjalistycznego, demokratycznego, radykalnego, m.in.: Próba ognia (1946), Królestwo bez ziemi (tom 1–4, 1954–1956), Róża i płonący las (tom 1–2, 1971), Osoba (Wydawnictwo Śląsk, Katowice 1974).

Doświadczeniom obozowym poświęcił m.in.: powieść Koniec naszego świata (1958), Drzewo rodzi owoc (1963), Raj (1972), dramat Dom pod Oświęcimiem (wydany i wystawiony w 1948), opowiadania Jutrzenka (1956) i To (1964).

Wszystkie jego utwory objęte były w 1951 zapisem cenzury w Polsce, podlegały natychmiastowemu wycofaniu z bibliotek^[3].

W 1966 otrzymał nagrodę państwową II stopnia^[4].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Sztandaru Pracy I klasy
Order Sztandaru Pracy II klasy
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Złoty Krzyż Zasługi (1946)^[5]^[6]
Medal 40-lecia Polski Ludowej^[7]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Karol Estreicher jr, Dziennik wypadków, t. V, Kraków 2013, s. 424.
↑ Wyszukiwarka grobów w Krakowie
↑ Zbigniew Żmigrodzki, Cenzura PRL, Wrocław 2002, s. 16.
↑ „Nowiny Rzeszowskie”, nr 170 (5306), 20 lipca 1966, s. 2.
↑ M.P. z 1946 r. nr 140, poz. 260
↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej
↑ Uznanie dla twórców kultury, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 19 lipca 1984, s. 1–2.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Hołuj w bazie filmpolski.pl

[1] Karol Estreicher jr, Dziennik wypadków, t. V, Kraków 2013, s. 424.

[2] Wyszukiwarka grobów w Krakowie

[3] Zbigniew Żmigrodzki, Cenzura PRL, Wrocław 2002, s. 16.

[4] „Nowiny Rzeszowskie”, nr 170 (5306), 20 lipca 1966, s. 2.

[5] M.P. z 1946 r. nr 140, poz. 260

[6] Profil na stronie Biblioteki Sejmowej

[7] Uznanie dla twórców kultury, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 19 lipca 1984, s. 1–2.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]