Tadeusz Jawor

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Jawor
Thaddäus Jawor
Ilustracja
pułkownik łączności pułkownik łączności
Data i miejsce urodzenia

2 lipca 1889
Cazin

Data i miejsce śmierci

16 kwietnia 1968
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Łączności
Obóz Szkolny Wojsk Łączności

Stanowiska

komendant obozu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Komandor Orderu Korony Rumunii Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Tadeusz Jawor (ur. 2 lipca 1889 w Cazinie, zm. 16 kwietnia 1968 w Londynie) – pułkownik łączności Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Jawor urodził się 2 lipca 1889 w miejscowości Cazin. W 1909 ukończył szkołę kadetów piechoty w Karłowicach[1] i rozpoczął pełnić zawodową służbę wojskową w c. i k. Armii. Został wcielony do Bośniacko-Hercegowińskiego Pułku Piechoty Nr 1 w Wiedniu. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. Służył wówczas III batalionie macierzystego pułku, który był detaszowany w Sarajewie[2][3]. W 1913 ukończył wojskową szkołę telegraficzną. W czasie I wojny światowej służył w oddziałach łączności piechoty górskiej na froncie włoskim[1]. W ewidencji 1 bh IR pozostawał do 1916[4]. W latach 1917–1918 jego oddziałem macierzystym był Pułk Telegraficzny[5][6]. W czasie służby w c. i k. Armii awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: chorążego (1 września 1909)[7], podporucznika (1 maja 1912)[8], porucznika (1 stycznia 1915)[9] i kapitana (1 lutego 1918)[10].

18 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony z dniem 18 listopada 1918 do Departamentu Technicznego Ministerstwa Spraw Wojskowych[11]. Był członkiem komisji kwalifikacyjnej dla oficerów wojsk łączności[1]. W okresie wojny polsko-bolszewickiej był m.in. szefem łączności Armii Rezerwowej, a w czasie bitwy nad Niemnem sprawował obowiązki szefa łączności Sztabu Ścisłego Naczelnego Wodza.

Po zakończeniu działań wojennych został szefem łączności Dowództwa Okręgu Generalnego „Warszawa”, a od listopada 1921 – Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[1][12]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów łączności, a jego oddziałem macierzystym był 1 pułk łączności[13]. 19 lipca tego roku został wyznaczony na stanowisko szefa Wydziału Łączności w Departamencie VI Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych, pozostając oficerem nadetatowym 1 pułku łączności[14][15][16]. 31 marca 1924 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów łączności[17]. W 1926 był członkiem Rady Nadzorczej Polskiego Radia[1]. W listopadzie 1927 został przydzielony z Departamentu Inżynierii MSWojsk. w Warszawie do Obozu Szkolnego Wojsk Łączności w Zegrzu na stanowisko komendanta[18][19]. W lutym 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[20]. Z dniem 31 maja 1929 został przeniesiony w stan spoczynku[21].

Po przejściu w stan spoczynku został dyrektorem Polskiej Akcyjnej Spółki Elektrycznej Ericsson w Warszawie i pełnił tę funkcję do wybuchu II wojny światowej[1]. Był także działaczem organizacji branżowych, m.in. jako wiceprezes Stowarzyszenia Radiotechników Polskich (1926[22], 1927) i prezes Stowarzyszenia Teletechników Polskich (1929), był także członkiem Sekcji Radiotechnicznej Stowarzyszenia Elektryków Polskich[1]. Wchodził w skład Rady Teletechnicznej przy Ministrze Poczt i Telegrafów, był także przewodniczącym Komisji Normalizacji Narzędzi Liniowych i Stacyjnych[1]. Po wybuchu wojny przedostał się do Francji, gdzie został zastępcą komendanta Centrum Wyszkolenia Łączności. Od czerwca 1940 do 1942 kierował Polskim Ośrodkiem Szkolnym w Glasgow[1].

Po wojnie pozostał na emigracji, pracował w sektorze prywatnym, zmarł 16 kwietnia 1968 w Londynie[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j Kubiatowski 1978 ↓, s. 196.
  2. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1912 ↓, s. 706.
  3. ↑ a b Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 271.
  4. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1916 ↓, s. 519.
  5. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1917 ↓, s. 1175.
  6. ↑ a b c d Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1484.
  7. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1912 ↓, s. 361.
  8. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 621.
  9. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1916 ↓, s. 96.
  10. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 138.
  11. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 9 z 28 stycznia 1919, poz. 334, 354.
  12. ↑ Radiotechnicy i łącznościowcy wojskowi w latach 1914–1939.
  13. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 255.
  14. ↑ Ppłk Tadeusz Jawor. „Polska Zbrojna”. 232, s. 3, 1922-08-27. Warszawa. 
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 21, 957, 967.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 21, 874, 884.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 166.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 29 listopada 1927 roku, s. 349.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 611, 620.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 14 lutego 1929 roku, s. 78.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 139.
  22. ↑ Stow. radjotechników. „Kurier Warszawski”. Nr 198, s. 3, 21 lipca 1926. 
  23. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 25.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Jawor&oldid=71889624”